گوشها گويى از سخن حق نفرت داشت و آن را از خود بيرون مى‌افكند و" كر" مى‌شد، به عكس، سخنان باطل كه با ذائقه‌هاشان سازگار بود و لذتبخش، به سرعت در اعماق جانشان نفوذ مى‌كرد.

مخصوصا به تجربه ثابت شده كه انسان سخنانى را كه به آن تمايل ندارد به سختى مى‌شنود، و سخنانى كه مورد علاقه و عشق او است با سرعت و تيز گوشى مخصوصى درك مى‌كند، گويى تمايلات درونى در حواس ظاهرى انسان نيز اثر مى‌گذارند، و آن را به رنگ خود درمى‌آورند.

نتيجه اين موانع سه‌گانه آن بود كه اولا از شنيدن حق فرار مى‌كردند، مخصوصا هنگامى كه سخن از يگانگى خدا به ميان مى‌آمد كه با اساس همه معتقدات شرك‌آلودشان تناقض داشت به سرعت مى‌گريختند، ثانيا براى تقويت خط انحرافى خود به توجيهات غلط درباره پيامبر ص و سخنانش پرداخته، هر كدام او را به چيزى متهم مى‌ساختند: ساحر، شاعر، مجنون و ديوانه! و اين چنين است سرنوشت همه دشمنان حق كه اعمال و صفات رذيله آنها حجابى است براى آنان.

و اينجا است كه مى‌گوئيم: اگر كسى بخواهد صراط مستقيم حق را بپويد و از انحراف و گمراهى در امان بماند بايد قبل از هر چيز در اصلاح خويشتن بكوشد.

دل را از بغض و كينه و حسد و عناد، و روح را از كبر و غرور و نخوت، و خلاصه وجود خود را از صفات رذيله پاك كند، چرا كه آئينه قلب هر گاه از اين رذائل پاك شود و صيقل يابد، همه حقايق در آن پرتوافكن خواهد بود به همين دليل گاهى افراد بى سواد پاكدل، حقايقى را مى‌فهمند كه دانشمند تهذيب نايافته، قدرت درك آن را ندارد.