اين نظر معاد و رستاخيز و محاسبه اعمال همه آنها كاملا در برابر ما سهل است.

" چرا كه او هم حكيم است و هم عالم" (إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ‌).

" حكمت" او ايجاب مى‌كند كه مرگ پايان همه چيز نباشد، زيرا اگر زندگى منحصر به همين چند روز حيات اين جهان بود آفرينش جهان بيهوده و بى محتوا مى‌شد، و از خداوند حكيم دور است كه يك چنين آفرينش بى‌نتيجه‌اى داشته باشد.

ولى هنگامى كه اين آفرينش مقدمه‌اى براى آمادگى جهت يك سير دائمى به سوى بى‌نهايت، و يا به تعبير ديگر مقدمه‌اى براى زندگانى ابدى و جاويدان باشد كاملا مفهوم و معنى پيدا مى‌كند، و هماهنگ با حكمت او است. زيرا حكيم بى حساب كارى نمى‌كند.

و عليم بودنش سبب مى‌شود كه در امر معاد و حشر، مشكلى ايجاد نشود، هر ذره خاكى كه از انسانى به گوشه‌اى پرتاب شده جمع‌آورى مى‌كند و حيات جديد به آن مى‌بخشد، و از سوى ديگر پرونده اعمال همگى هم در دل اين جهان طبيعت و هم در درون جان انسانها ثبت است. و او از همه اينها آگاه است.

بنا بر اين حكيم و عليم بودن خدا دليل فشرده و پر مغزى بر مساله حشر و معاد محسوب مى‌شود.