نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 11 صفحه : 449
كسى كه پيشواى صدق و راستى براى ملتى شد در اعمال همه آنها شريك و سهيم است و
گويى خود، امتى است.
- ابراهيم در آن زمان كه هيچ خدا پرستى در محيطش نبود و همگى در منجلاب شرك و
بت پرستى غوطهور بودند تنها موحد و يكتاپرست بود، پس او به تنهايى امتى و مشركان
محيطش امت ديگر بودند.
- ابراهيم سرچشمه پيدايش امتى بود و به همين سبب نام امت بر او گذارده شده.
و هيچ اشكالى ندارد كه اين كلمه كوچك يعنى" امت" تمام اين معانى
بزرگ را در خود جمع كند، آرى ابراهيم يك امت بود، يك پيشواى بزرگ بود، يك مرد
امتساز بود، و در آن روز كه در محيط اجتماعيش كسى دم از توحيد نمىزد او منادى
بزرگ توحيد بود [1] در
اشعار عرب نيز ميخوانيم:
ليس على اللَّه بمستنكر
ان يجمع العالم فى واحد!
از خداوند عجيب نيست
كه جهان را در انسانى جمع كند!
2- وصف ديگر او (ابراهيم) اين بود كه" بنده مطيع خدا بود" (قانِتاً لِلَّهِ)
3-" او همواره در خط مستقيم" اللَّه" و طريق حق، گام مىسپرد"
(حَنِيفاً) 4-" او هرگز از مشركان نبود" و تمام زندگى و فكر و زواياى قلبش را
تنها نور" اللَّه" پر كرده بود (وَ
لَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ).
***
[1] در احاديث اسلامى كه درباره عبد
المطلب آمده است مىخوانيم:
يبعث يوم القيامة امة واحدة عليه بهاء الملوك و سيماء الانبياء
" عبد المطلب (به خاطر آنكه در يك محيط شرك و بت پرستى مدافع توحيد بود)
در روز قيامت به صورت امتى مبعوث مىشود كه درخشندگى زمامداران (عدل) و سيماى
انبياء دارد (سفينة البحار جلد 2 صفحه 139).
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 11 صفحه : 449