به قبيله خود باز نگردند، اين امر، بر پدران آن دخترها سخت گران آمد و مايه شماتت و سرزنش آنها گرديد، تا آنجا كه بعضى سوگند ياد كردند كه هر گاه در آينده دخترى نصيبشان شود او را با دست خود نابود كنند تا بدست دشمن نيفتند!.

خوب ملاحظه مى‌كنيد كه وحشتناكترين جنايات زير پوشش دروغين دفاع از ناموس و حفظ شرافت و حيثيت خانواده انجام مى‌گرفت، و عاقبت اين بدعت زشت و ننگين مورد استقبال گروهى واقع شد، و مساله" وئاد" (زنده بگور كردن دختران) يكى از رسوم جاهليت شد و همانست كه قرآن شديدا آن را محكوم ساخته و مى‌گويد وَ إِذَا الْمَوْؤُدَةُ سُئِلَتْ بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ‌:" در قيامت در باره دختران زنده بگور شده سؤال مى‌شود كه به چه گناهى آنها كشته شدند؟" (تكوير- 9).

اين احتمال نيز وجود دارد كه توليد كننده بودن پسران، و مصرف كننده بودن دختران، در آن جوامع، نيز به اين جنايت كمك كرده باشد، زيرا پسر براى آنها، سرمايه بزرگى محسوب مى‌شد كه در غارتگريها و نگهدارى شتران و مانند آن از وجودش استفاده مى‌كردند، در حالى كه دختران چنين نبودند.

از سوى ديگر وجود جنگها و نزاعهاى دائمى قبيلگى ميان آنها سبب فقدان سريع مردان و پسران جنگجو مى‌شد و طبعا تناسب و تعادل ميان تعداد دختران و پسران به هم مى‌خورد، و تا آنجا وجود پسران عزيز شده بود كه تولد يك پسر، مايه مباهات بود و تولد يك دختر، مايه ناراحتى و رنج يك خانواده!.

اين امر تا آنجا رسيد كه به گفته بعضى از مفسران، به محض اينكه حالت وضع حمل به زن دست مى‌داد شوهر، از خانه متوارى مى‌گشت، مبادا دخترى براى او بياورد و او در خانه باشد! سپس اگر به او خبر مى‌دادند، مولود پسر است، با خوشحالى و هيجان وصف‌ناپذيرى به خانه باز مى‌گشت، اما واى اگر به او