باب شانزدهم، آنها را جمع‌آورى كرده است.

در صحيح مسلم نيز حديثى از پيامبر اسلام ص به مضمون زير آمده است:

پيامبر ص در ميان ياران نشسته بود، جمعى پا برهنه و فاقد لباس خدمتش رسيدند در حالى كه شمشيرها را بر كمر بسته بودند (و آماده جهاد بودند) از مشاهده فقر آنها، چهره پيامبر ص دگرگون شد، به خانه رفت و سپس برگشت و به بلال دستور داد مردم را دعوت به اجتماع و نماز كند، بعد از برگزارى نماز پيامبر خطبه‌اى خواند و فرمود: اى مردم از خدا بترسيد همان خدايى كه شما را همگى از يك نفس آفريد و بدانيد خدا مراقب شما است، مردم! تقوا پيشه كنيد و به فكر فرداى قيامت باشيد، هر كدام بتوانيد از دينار، درهم، لباس، گندم، خرما، حتى بخشى از يك دانه خرما به نيازمندان كمك كنيد.

در اين هنگام مردى از انصار، كيسه پولى آورد كه در دستش جاى نميگرفت اين امر سبب تشويق مردم شد و پشت سر هم كمكهاى مختلف فراهم كردند بحدى كه دو كوپه از مواد غذايى و لباس جمع شد، آثار سرور در چهره پيامبر ص نمايان گشت در اين هنگام فرمود:

من سن فى الاسلام سنة حسنة فله اجرها و اجر من عمل بها بعده من غير ان ينقص من اجورهم شى‌ء و من سن فى الاسلام سنة سيئة كان عليه وزرها و وزر من عمل بها من بعده من غير ان ينقص من اوزارهم شى‌ء [1]

معنى اين بخش از حديث همانند احاديث سابق است.

در اينجا سؤالى پيش مى‌آيد كه اين احاديث و مانند آن از آيات قرآن، با آيه 164 انعام‌ وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌ (كسى گناه ديگرى را بر دوش نمى‌كشد) چگونه سازگار است؟

پاسخ اين سؤال با توجه به يك نكته كاملا روشن است، و آن اينكه اينها

[1] صحيح مسلم جلد 2 صفحه 704 (باب الحث على الصدقة و لو بشق تمره).