و راه حق نمود، اما همانگونه در آيات سوره هود ديديم، آنها تسليم حق نشدند و سرانجام بر اثر مجازات دردناكى نابود گشتند، گرماى شديدى چندين روز پى در پى آنها را فرو گرفت، و در آخرين روز ابر بزرگى در آسمان نمايان شد، آنها به سايه ابر پناه بردند، اما صاعقه‌اى فرود آمد، و آن بيدادگران را نابود كرد.

شايد تكيه كردن قرآن روى كلمه" أَصْحابُ الْأَيْكَةِ" (صاحبان سرزمينهاى پر درخت) به خاطر اين باشد كه مى‌خواهد بگويد با اينهمه نعمتى كه به آنها بخشيده بوديم باز بجاى شكران، كفران كردند، و ظلم و ستم بنياد نمودند و صاعقه آنها و درختانشان را از ميان برد.

شرح بيشتر حالات آنها- با تصريح بنام شعيب- در سوره" شعراء" از آيه 176 تا 190 آمده است.

ضمنا بايد توجه داشت كه جمله" فَانْتَقَمْنا مِنْهُمْ‌" (آنها را مجازات كرديم) ممكن است اشاره هم به قوم لوط باشد و هم اصحاب الايكه، زيرا بلافاصله بعد از اين جمله مى‌خوانيم،" وَ إِنَّهُما لَبِإِمامٍ مُبِينٍ‌":" سرزمينهاى اين دو بر سر راه شما آشكار است".

در تفسير جمله" إِنَّهُما لَبِإِمامٍ مُبِينٍ‌" مشهور و معروف همين است كه اشاره به شهر قوم لوط و شهر اصحاب الايكه مى‌باشد، و كلمه" امام" به معنى راه و جاده است (زيرا از ماده" ام" بى معنى قصد كردن گرفته شده، چون انسان براى رسيدن به مقصد، از راهها عبور مى‌كند).

اين احتمال را نيز بعضى داده‌اند كه منظور از" لَبِإِمامٍ مُبِينٍ‌" همان لوح محفوظ باشد به قرينه آيه 12 سوره يس، ولى اين احتمال بسيار بعيد است، چرا كه قرآن مى‌خواهد براى مردم درس عبرت بيان كند، و بودن نام اين دو شهر،