ادامه حيات در دنيا، و اگر اين سخن را در قيامت به هنگام مشاهده آثار عذاب مى‌گفتند، بايد بگويند: خداوندا ما را به دنيا باز گردان، همانگونه كه در آيه 27 سوره انعام مى‌خوانيم: وَ لَوْ تَرى‌ إِذْ وُقِفُوا عَلَى النَّارِ فَقالُوا يا لَيْتَنا نُرَدُّ وَ لا نُكَذِّبَ بِآياتِ رَبِّنا وَ نَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ‌." اگر حال آنها را در آن هنگام كه در برابر آتش ايستاده‌اند ببينى كه مى‌گويند اى كاش بار ديگر (به دنيا) باز مى‌گشتيم و آيات پروردگارمان را تكذيب نمى‌كرديم و از مؤمنان مى‌شديم (به حالشان تاسف خواهى خورد)".

كه بلا فاصله در آيه بعد از آن پاسخ آنها را چنين مى‌گويد ... وَ لَوْ رُدُّوا لَعادُوا لِما نُهُوا عَنْهُ وَ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ‌:" اگر باز هم بر گردند به همان اعمالى كه از آن نهى شده بودند، مشغول مى‌شوند: آنها دروغ مى‌گويند".

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه اگر اين آيه انذار به عذاب دنيا است، و در آيه قبل (لا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غافِلًا ...) انذار به عذاب آخرت شده چگونه با يكديگر سازگار مى‌باشد، با اينكه كلمه" انما" دليل بر اين است كه تنها مجازاتشان در قيامت خواهد بود نه در اين دنيا.

اما با توجه به يك نكته پاسخ اين سؤال روشن مى‌شود و آن اينكه مجازاتى كه هيچگونه تغيير و تبديلى در آن راه ندارد، مجازات قيامت است كه همه ظالمان را شامل مى‌شود، ولى كيفرهاى دنيوى علاوه بر اينكه عموميت ندارد قابل بازگشت است، ذكر اين نكته نيز لازم است كه مجازاتهاى نابود كننده دنيوى همانند مجازاتهاى دردناكى كه دامنگير قوم نوح و فرعونيان و امثال آنها شد، بعد از شروع آن درهاى توبه به كلى بسته مى‌شود و هيچگونه راه باز گشت در آن نيست، چرا كه غالب گنهكاران هنگامى كه در برابر چنين كيفرهايى قرار مى‌گيرند اظهار پشيمانى مى‌كنند و در واقع يك نوع حالت ندامت اضطرارى به آنها دست مى‌دهد