به نظر مى‌رسد كه اين دعاهاى ابراهيم در يكى از اين سفرها بوده، و لذا مى‌گويد خداوندا اين" شهر" را محل أمن و امان قرار ده.

و اگر سخن از وادى غير ذى ذرع مى‌گويد يا از گذشته خبر مى‌دهد و خاطره نخستين سفرش را بازگو مى‌نمايد، و يا اشاره به اين است كه سرزمين مكه حتى پس از شهر شدن سرزمينى است غير قابل زراعت كه بايد احتياجاتش را از بيرون بياورند، چرا كه از نظر جغرافيايى در ميان يك مشت كوه‌هاى خشك بسيار كم آب واقع شده.

2- امنيت سرزمين مكه:

جالب اينست كه ابراهيم نخستين تقاضايى را كه در اين سرزمين از خداوند كرد تقاضاى" امنيت" بود، اين نشان مى‌دهد كه نعمت امنيت نخستين شرط براى زندگى انسان و سكونت در يك منطقه، و براى هر گونه عمران و آبادى و پيشرفت و ترقى است، و به راستى هم چنين است.

اگر جايى امن نباشد قابل سكونت نيست، هر چند تمام نعمتهاى دنيا در آن جمع باشد، اصولا شهر و ديار و كشورى كه فاقد نعمت امنيت است همه نعمتها را از دست خواهد داد!.

در اينجا به اين نكته نيز بايد توجه داشت كه خداوند دعاى ابراهيم را درباره امنيت مكه از دو سو اجابت كرد: هم امنيت تكوينى به آن داد، زيرا شهرى شد كه در طول تاريخ حوادث ناامن كننده كمتر به خود ديده، و هم امنيت تشريعى، يعنى خدا فرمان داده كه همه انسانها و حتى حيوانها در اين سرزمين در امن و امان باشند.

صيد كردن حيوانات آن ممنوع است و حتى تعقيب مجرمانى كه به اين حرم و خانه كعبه پناه برند جايز نيست، تنها مى‌توان براى اجراى عدالت در حق چنين‌