مى‌شدند كرده مى‌گويد:" آنها براى خدا شريكهايى قرار دادند تا مردم را به اين وسيله از راه او گمراه سازند" (وَ جَعَلُوا لِلَّهِ أَنْداداً لِيُضِلُّوا عَنْ سَبِيلِهِ‌).

و چند روزى در سايه اين شرك و كفر و منحرف ساختن افكار مردم از آئين و طريق حق بهره‌اى از زندگى مادى و رياست و حكومت بر مردم مى‌برند.

اى پيامبر" به آنها بگو: از اين زندگى ناپايدار و بى‌ارزش مادى بهره بگيريد اما بدانيد سرانجام كار شما آتش است" (قُلْ تَمَتَّعُوا فَإِنَّ مَصِيرَكُمْ إِلَى النَّارِ).

با اينكه نه اين زندگى شما زندگى است كه بدبختى است و نه اين رياست و حكومت شما ارزشى دارد كه تبهكارى و دردسر و مصيبت است، ولى با اينهمه اين زندگى در برابر سرانجامى كه داريد تمتع محسوب مى‌شود، همانگونه كه در آيه ديگر مى‌خوانيم: قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا إِنَّكَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ:" بگو اندكى از كفر خود بهره گير كه سرانجام از اصحاب آتشى" (زمر- 8).

نكته‌ها:

1- در تعبيرات معمولى گفته مى‌شود فلان شخص نعمت خدا را كفران كرد، ولى در آيه فوق مى‌خوانيم" آنها نعمت خدا را تبديل به كفر و كفران كردند" اين تعبير خاص ممكن است به خاطر يكى از دو مطلب باشد:

الف- منظور تبديل شكر" نعمت" به" كفران" است، يعنى آنها لازم بود كه در برابر نعمتهاى پروردگار شكرگزار باشند، اما اين شكر را تبديل به كفران كردند (در حقيقت كلمه شكر در تقدير است و در تقدير چنين بوده: الذين بدلوا شكر نعمت اللَّه كفرا.) ب- منظور اين است كه آنها خود" نعمت" را تبديل به" كفر" كردند،