به هر حال قرآن در اينجا مانند غالب موارد ديگر براى اثبات وجود و صفات خدا تكيه بر نظام عالم هستى و آفرينش آسمانها و زمين مى‌كند، و مى‌دانيم در مساله خداشناسى هيچ دليلى زنده‌تر و روشنتر از آن نيست.

چرا كه اين نظام شگرف، هر گوشه‌اى از آن مملو از اسرارى است كه به زبان حال فرياد مى‌زند: جز يك قادر حكيم و عالم مطلق، قدرت چنين طراحى ندارد، و به همين دليل هر قدر علم و دانش بشر پيشرفت بيشترى مى‌كند، دلائل بيشترى از اين نظام آشكار مى‌گردد كه ما را به خدا هر لحظه نزديكتر مى‌سازد.

راستى قرآن چه شگفتيها دارد؟ تمام بحث خداشناسى و توحيد را در همين يك جمله كه به صورت استفهام انكارى ذكر شده اشاره كرده است‌ أَ فِي اللَّهِ شَكٌّ فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌ جمله‌اى كه براى تجزيه و تحليل و بحث گسترده‌اش، هزاران كتاب كافى نيست.

قابل توجه اينكه مطالعه اسرار هستى و نظام آفرينش، تنها ما را به اصل وجود خدا هدايت نمى‌كند بلكه صفات او مانند علم و قدرت و حكمت و ازليت و ابديت او، از اين مطالعه نيز روشن مى‌شود.

سپس به پاسخ دومين ايراد منكران مى‌پردازد كه ايراد به مساله رسالت پيامبران است (زيرا آنها هم در اصل خداشناسى ترديد داشتند و هم در دعوت پيامبر) و مى‌فرمايد: اين مسلم است كه آفريدگار دانا و حكيم، هرگز بندگانش را بدون رهبر، رها نمى‌كند، بلكه" از شما با فرستادن پيامبران دعوت مى‌كند تا از گناه و آلودگيها پاكتان سازد و گناهانتان را ببخشند" (يَدْعُوكُمْ لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ‌) [1]

[1] در اينكه" من" در جمله" لِيَغْفِرَ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ‌" به چه معنى است، در ميان مفسران گفتگو است بعضى آن را به معنى" تبعيض" گرفته‌اند، يعنى قسمتى از گناهان شما را مى‌آمرزد، ولى اين احتمال با توجه به اينكه ايمان آوردن باعث غفران همه گناهان مى‌شود، بسيار بعيد است (الاسلام يجب عما قبله) بعضى احتمال داده‌اند.

كه" من" به معنى بدليت است كه مطابق آن معنى جمله چنين است خداوند از شما دعوت مى‌كند تا گناهانتان را به عوض ايمان آوردن ببخشد، بعضى نيز گفته‌اند" من" در اينجا زائده و براى تاكيد است، يعنى خداوند شما را دعوت به سوى ايمان مى‌كند تا همه گناهانتان را ببخشد، اين تفسير از همه صحيحتر به نظر مى‌رسد.