[سوره الرعد (13): آيات 25 تا 26]

وَ الَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مِيثاقِهِ وَ يَقْطَعُونَ ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ وَ يُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ أُولئِكَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ (25) اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ وَ فَرِحُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا فِي الْآخِرَةِ إِلاَّ مَتاعٌ (26)

ترجمه:

25- و آنها كه عهد الهى را پس از محكم كردن مى‌شكنند، و پيوندهايى را كه خدا دستور برقرارى آن را داده قطع مى‌كنند: و در روى زمين فساد مى‌نمايند، لعنت براى آنهاست و بدى (و مجازات) سراى آخرت! 26- خدا روزى را براى هر كس بخواهد (و شايسته بداند) وسيع و براى هر كس بخواهد (و مستحق ببيند) تنگ قرار مى‌دهد ولى آنها به زندگى دنيا شاد (و خوشحال) شدند در حالى كه زندگى دنيا در برابر آخرت متاع ناچيزى است.

تفسير: دنيا پرستان تبهكار!

از آنجا كه نيك و بد همواره با مقايسه يكديگر به خوبى روشن مى‌گردد پس از ذكر صفات" اولوا الالباب" و حق‌طلبان كه در آيات گذشته مشروحا آمد، در قسمتى از آيات مورد بحث، بخشى از صفات اصلى مفسدان و آنها كه عقل و انديشه واقعى خود را از دست داده‌اند بيان مى‌دارد، و مى‌گويد:

" و آنها كه عهد الهى را بعد از محكم كردن مى‌شكنند، و پيوندهايى را كه خدا فرمان به برقرارى آن داده، قطع مى‌كنند، و در روى زمين افساد مى‌نمايند، لعنت و مجازات سراى ديگر از آنهاست" (وَ الَّذِينَ يَنْقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ