كه حساب و كتاب در آن نيست بپرهيزد، و در تمام نهادهاى اجتماعى حساب و كتاب را حاكم سازد.

3- براى خداوند غيب و شهود يكسان است.

در آيات مورد بحث، بر اين موضوع تكيه شده كه غيب و شهود در پيشگاه خدا روشن است، اساسا غيب و شهود دو مفهوم نسبى است كه در مورد موجودى كه علم و هستيش محدود است به كار مى‌رود، فى المثل ما داراى حواسى هستيم آنچه در شعاع ديد و شنوايى و ساير حواس ما قرار دارد براى ما" شهود" است، و آنچه از حوزه ديد و شنيد ما بيرون است نسبت به ما غيب محسوب مى‌شود، و اگر فرضا قدرت ديد ما نامحدود بود و به داخل و باطن اشياء و ذرات عالم نفوذ مى‌كرد، همه چيز براى ما شهود بود.

و از آنجا كه همه چيز غير از ذات پاك خداوند محدود است، براى همه آنها غيب و شهود وجود دارد، ولى ذات خدا چون نامحدود است و همه جا حضور دارد بنا بر اين همه چيز براى او شهود است و غيب در باره ذات پاكش مفهوم ندارد، و اگر مى‌گوئيم خداوند عالم الغيب و الشهادة مى‌باشد معنيش اين است آنچه براى ما غيب يا شهادت محسوب مى‌شود براى او يكسان و شهادت است.

فرض كنيد ما به كف دست خود در روشنايى نگاه كنيم، آيا ممكن است از آنچه در آن است بى‌خبر باشيم؟ عالم هستى در برابر علم خداوند بمراتب از اين واضح و آشكارتر است.

4- آثار تربيتى توجه به علم خدا.

هنگامى كه در آيات فوق مى‌خوانيم خداوند سخنان پنهانى و آشكار و رفت و آمدهاى روزانه و شبانه و حركات شما را يكسان مى‌داند، و در پيشگاه علم او همه آشكار است، هر گاه به اين حقيقت: راستى ايمان داشته باشيم و نظارت دائمى او را بر خود احساس كنيم دگرگونى عميقى در روح و فكر و گفتار و كردار ما