وجودش براى بهبود وضع جامعه استفاده كنند.

5- پاداشهاى معنوى برتر است‌

گرچه بسيارى از مردم نيكوكار در همين جهان به پاداش مادى خود مى‌رسند، همانگونه كه يوسف نتيجه پاكدامنى و شكيبايى و پارسايى و تقواى خويش را در همين دنيا گرفت، كه اگر آلوده بود هرگز به چنين مقامى نمى‌رسيد.

ولى اين سخن به آن معنى نيست كه همه كس بايد چنين انتظارى را داشته باشند و اگر به پاداشهاى مادى نرسند گمان كنند به آنها ظلم و ستمى شده، چرا كه پاداش اصلى، پاداشى است كه در زندگى آينده انسان، در انتظار او است.

و شايد براى رفع همين اشتباه و دفع همين توهم است كه قرآن در آيات فوق بعد از ذكر پاداش دنيوى يوسف اضافه مى‌كند وَ لَأَجْرُ الْآخِرَةِ خَيْرٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ‌:" پاداش آخرت براى آنان كه ايمان دارند و تقوى پيشه كرده‌اند برتر است".

6- حمايت از زندانيان‌

زندان هر چند هميشه جاى نيكوكاران نبوده است، بلكه گاهى بى‌گناهان و گاهى گنهكاران در آن جاى داشته‌اند، ولى در هر حال اصول انسانى ايجاب مى‌كند كه نسبت به زندانيان هر چند، گنهكار باشند موازين انسانى رعايت شود.

گرچه دنياى امروز ممكن است خود را مبتكر مساله حمايت از زندانيان بداند ولى در تاريخ پرمايه اسلام از نخستين روزهايى كه پيامبر ص حكومت مى‌كرد، توصيه‌ها و سفارشهاى او را نسبت به اسيران و زندانيان به خاطر داريم، و سفارش على ع را نسبت به آن زندانى جنايتكار (يعنى عبد الرحمن بن ملجم مرادى كه قاتل او بود) همه شنيده‌ايم كه دستور داد نسبت به او مدارا كنند و حتى از غذاى‌