مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَ مَنْ كانَ مَرِيضاً أَوْ عَلى‌ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ) [1] تكرار حكم مسافر و بيمار در اين آيه و آيه قبل ممكن است از اين نظر باشد كه بعضى به گمان اينكه خوردن روزه مطلقا كار خوبى نيست به هنگام بيمارى و سفر اصرار داشته باشند روزه بگيرند، لذا قرآن با تكرار اين حكم مى‌خواهد به مسلمانان بفهماند همانگونه كه روزه گرفتن براى افراد سالم يك فريضه الهى است افطار كردن هم براى بيماران و مسافران يك فرمان الهى مى‌باشد كه مخالفت با آن گناه است.

در قسمت آخر آيه بار ديگر به فلسفه تشريع روزه پرداخته مى‌گويد:

" خداوند راحتى شما را مى‌خواهد و زحمت شما را نمى‌خواهد" (يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَ لا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ).

اشاره به اينكه روزه داشتن گرچه در ظاهر يك نوع سختگيرى و محدوديت است اما سرانجامش راحتى و آسايش انسان مى‌باشد، هم از نظر معنوى و هم از لحاظ مادى (چنان كه در بحث فلسفه روزه خواهد آمد).

اين جمله ممكن است به اين نكته نيز اشاره باشد كه فرمانهاى الهى مانند فرمان حاكمان ستمگر نيست، بلكه در مواردى كه انجام آن مشقت شديد داشته باشد وظيفه آسانترى قائل مى‌شود، لذا حكم روزه را با تمام اهميتى كه دارد از بيماران و مسافران و افراد ناتوان برداشته است.

سپس اضافه مى‌كند:" هدف آن است كه شما تعداد اين روزها را كامل كنيد" (وَ لِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ).

[1] بعضى از مفسران جمله من‌ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ را به مساله رؤيت هلال و مشاهده ماه تفسير كرده‌اند، و گفته‌اند هر كس ماه را ببيند روزه بر او واجب مى‌گردد، ولى اين تفسير بسيار بعيد به نظر مى‌رسد و حق همان است كه در بالا گفته شد كه با جمله‌هاى قبل و بعد آيه هماهنگ است و در روايات ائمه اهل بيت (ع) نيز وارد شده است.