يعنى بر هر انسان سالمى لازم است در سال يك ماه روزه بدارد، چرا كه براى پرورش جسم و جان او لازم است، به همين دليل اگر ماه رمضان بيمار يا در سفر بوديد بايد به تعداد اين ايام روزه را قضا كنيد تا عدد مزبور كامل گردد، حتى زنان حائض كه از قضاى نماز معافند از قضاى روزه معاف نيستند.

و در آخرين جمله مى‌فرمايد:" تا خدا را به خاطر اينكه شما را هدايت كرده بزرگ بشمريد، و شايد شكر نعمتهاى او را بگذاريد" (وَ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلى‌ ما هَداكُمْ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‌).

آرى شما بايد به خاطر آن همه هدايتها در مقام تعظيم پروردگار بر آئيد، و در مقابل آن همه نعمتها كه به شما بخشيده شكرگزارى كنيد.

قابل توجه اينكه مساله شكرگزارى را با كلمه" لعل" آورده است، ولى مساله بزرگداشت پروردگار را به طور قاطع ذكر كرده، اين تفاوت تعبير ممكن است به خاطر اين باشد كه انجام اين عبادت (روزه) به هر حال تعظيم مقام پروردگار است، اما شكر كه همان صرف كردن نعمتها در جاى خود و بهره‌گيرى از آثار و فلسفه‌هاى عملى روزه است شرائطى دارد كه تا آن شرائط حاصل نشود انجام نمى‌گيرد، و مهمترين آن شرائط اخلاص كامل و شناخت حقيقت روزه و آگاهى از فلسفه‌هاى آن است.

1- اثرات تربيتى، اجتماعى، و بهداشتى روزه‌

روزه ابعاد گوناگونى دارد، و آثار فراوانى از نظر مادى و معنوى در وجود انسان مى‌گذارد، كه از همه مهمتر" بعد اخلاقى" و فلسفه تربيتى آن است.

از فوائد مهم روزه اين است كه روح انسان را" تلطيف"، و اراده انسان را" قوى"، و غرائز او را" تعديل" مى‌كند.