مغرور ساخته و سرچشمه قسمتى از انحرافات آنها شده بود اشاره كرده و به آن پاسخ مى‌گويد:

نخست مى‌فرمايد:" آنها گفتند: هرگز آتش دوزخ، جز چند روزى به ما نخواهد رسيد" (وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُودَةً).

" بگو آيا پيمانى نزد خدا بسته‌ايد كه هرگز خداوند از پيمانش تخلف نخواهد كرد يا اينكه چيزى را به خدا نسبت مى‌دهيد كه نمى‌دانيد"؟! (قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِنْدَ اللَّهِ عَهْداً فَلَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‌).

اعتقاد به برترى نژادى ملت يهود، و اينكه آنها تافته‌اى جدا بافته‌اند، و گنهكارانشان فقط چند روزى كيفر و مجازات مى‌بينند، سپس بهشت الهى براى ابد در اختيار آنان است، يكى از دلائل روشن خود خواهى و خود پرستى اين جمعيت است.

اين امتيازطلبى با هيچ منطقى سازگار نيست زيرا هيچگونه تفاوتى در ميان انسانها از نظر كيفر و پاداش اعمال در پيشگاه خدا وجود ندارد.

مگر يهود چه كرده بودند كه مى‌بايست تبصره‌اى به سود آنها بر قانون كلى مجازات زده شود؟

به هر حال آيه فوق با يك بيان منطقى، اين پندار غلط را ابطال مى‌كند و مى‌گويد اين گفتار شما از دو حال خارج نيست: يا بايد عهد و پيمان خاصى از خدا در اين زمينه گرفته باشيد- كه نگرفته‌ايد- و يا دروغ و تهمت به خدا مى‌بنديد!