لذا اين سؤال مطرح مى‌شود آنچه از آدم سر زد چه بود.

در اينجا سه تفسير وجود دارد كه مكمل يكديگرند:

1- آنچه آدم مرتكب شد" ترك اولى" و يا به عبارت ديگر" گناه نسبى" بود نه" گناه مطلق".

گناه مطلق گناهانى است كه از هر كس سر زند گناه است و درخور مجازات (مانند شرك و كفر و ظلم و تجاوز) و گناه نسبى آن است كه گاه بعضى اعمال مباح و يا حتى مستحبّ درخور مقام افراد بزرگ نيست، آنها بايد از اين اعمال چشم بپوشند، و به كار مهمتر پردازند، در غير اين صورت ترك اولى كرده‌اند، فى المثل نمازى را كه ما مى‌خوانيم قسمتى از آن با حضور قلب و قسمتى بى حضور قلب مى‌گذرد درخور شان ما است، اين نماز هرگز درخور مقام شخصى همچون پيامبر و على ص نيست، او بايد سراسر نمازش غرق در حضور در پيشگاه خدا باشد، و اگر غير اين كند حرامى مرتكب نشده اما ترك اولى كرده است.

آدم نيز سزاوار بود از آن درخت نخورد هر چند براى او ممنوع نبود بلكه" مكروه" بود.

2- نهى خداوند در اينجا نهى ارشادى است، يعنى همانند دستور طبيب كه مى‌گويد: فلان غذا را نخور كه بيمار مى‌شوى، خداوند نيز به آدم فرمود اگر از درخت ممنوع بخورى از بهشت بيرون خواهى رفت، و به درد و رنج خواهى افتاد، بنا بر اين آدم مخالفت فرمان خدا نكرد، بلكه مخالفت نهى ارشادى كرد.

3- اساسا بهشت جاى تكليف نبود بلكه دورانى بود براى آزمايش و آمادگى آدم براى آمدن در روى زمين و اين نهى تنها جنبه آزمايشى داشت‌ [1]

[1] براى توضيح بيشتر در اين زمينه به جلد 6 تفسير نمونه صفحه 122 ذيل آيات 19 تا 22 سوره اعراف و به جلد 13 ذيل آيات 121 سوره طه به بعد مراجعه فرمائيد