زيرا مى‌دانيم جو زمين كه همچون سقفى بر بالاى سر ما قرار دارد، داراى آن چنان استحكامى است كه كره زمين را در برابر سقوط سنگهاى آسمانى حفظ مى‌كند، اين سنگها كه شبانه روز، مرتبا در حوزه جاذبه زمين قرار گرفته و به سوى آن جذب مى‌شوند، اگر اين قشر هواى متراكم نبود ما مرتبا در معرض سقوط اين سنگهاى خطرناك بوديم، اما وجود اين قشر، سبب مى‌شود كه سنگها پس از برخورد با جو زمين مشتعل و سپس خاكستر شود.

4- و گاهى به معنى" كرات بالا" آمده است‌ ثُمَّ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ وَ هِيَ دُخانٌ‌:" به آسمانها پرداخت در حالى كه دود و بخار بودند" (و از گاز نخستين، كرات را آفريد) (فصلت- 11).

اكنون به اصل سخن باز گرديم، در اينكه مقصود از آسمانهاى هفتگانه چيست؟ مفسران و دانشمندان اسلامى بيانات گوناگونى دارند و تفسيرهاى مختلفى كرده‌اند:

1- بعضى آسمانهاى هفتگانه را، همان" سيارات سبع" مى‌دانند (عطارد زهره، مريخ، مشترى، زحل، و ماه و خورشيد) كه به عقيده دانشمندان فلكى قديم جزء سيارات بودند [1] 2- بعضى ديگر معتقدند كه منظور طبقات متراكم هواى اطراف زمين است و قشرهاى مختلفى كه روى هم قرار گرفته است.

3- بعضى ديگر مى‌گويند: عدد هفت در اينجا به معنى عدد تعدادى (عدد

[1] بعضى نيز، كرات منظومه شمسى را كه ده كره است (9 سياره معروف به اضافه سياره‌اى كه در ميان مريخ و مشترى بوده و سپس متلاشى شده و بقاياى آن هم چنان در همان مدار در گردش است) به دو گروه تقسيم كرده‌اند، گروهى كه در زير مدار زمين قرار دارند (عطارد و زهره) و گروهى كه در بيرون مدار زمين و فوق آن هستند كه هفت سياره ديگر مى‌باشد و به اين ترتيب شايد مى‌خواهند آسمانهاى هفتگانه را به كرات هفتگانه بيرونى تفسير كنند (دقت كنيد).