كارشكنى استفاده مى‌نمايند.

گاهى مؤمنان راستين را كه با اخلاص تمام، سرمايه مختصرى را در راه خدا انفاق مى‌كردند مورد استهزاء قرار مى‌دادند، چنان كه قرآن مى‌گويد:

الَّذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ فِي الصَّدَقاتِ وَ الَّذِينَ لا يَجِدُونَ إِلَّا جُهْدَهُمْ فَيَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللَّهُ مِنْهُمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌:" آنها كه مؤمنان با اخلاص را به خاطر انفاقهاى (كوچك اما بى‌ريا) مسخره مى‌كنند، خداوند آنها را استهزا مى‌كند و عذاب دردناكى در انتظارشان است (توبه- 79).

و گاهى در انجمنهاى سرى خود تصميم مى‌گرفتند، كمكهاى مالى خود را از ياران رسول خدا ص به كلى قطع كنند، تا از اطراف او پراكنده شوند، چنان كه در سوره منافقان آمده است‌ هُمُ الَّذِينَ يَقُولُونَ لا تُنْفِقُوا عَلى‌ مَنْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّى يَنْفَضُّوا وَ لِلَّهِ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنَّ الْمُنافِقِينَ لا يَفْقَهُونَ‌:" آنها مى‌گويند كمكهاى مالى خود را از كسانى كه نزد پيامبرند قطع كنيد تا از پيرامون او پراكنده شوند، بدانيد خزائن آسمان و زمين از آن خدا است، ولى منافقان نمى‌دانند" (سوره منافقون آيه 7).

گاهى تصميم مى‌گرفتند كه پس از بازگشت از جنگ به مدينه، دست به دست هم بدهند و با استفاده از يك فرصت مناسب، مؤمنان را از مدينه بيرون كنند و مى‌گفتند: لَئِنْ رَجَعْنا إِلَى الْمَدِينَةِ لَيُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَ‌:" اگر به مدينه باز گرديم، عزيزان، ذليلان را بيرون خواهند كرد"! (منافقون- 8).

و زمانى هم به بهانه‌هاى مختلف از قبيل جمع‌آورى محصولهاى كشاورزى از شركت در برنامه‌هاى جهاد، خود دارى كرده و در شديدترين لحظات، پيامبر ص را تنها مى‌گذاشتند، و در عين حال وحشت داشتند كه پرده از رازشان برداشته شود و رسوا گردند.

به خاطر همين موضع‌گيريهاى بسيار خصمانه، در آيات زيادى از قرآن،