آماج شديدترين حملات قرار گرفتند، و يك سوره در قرآن به نام سوره" منافقون" پيرامون وضع آنها نازل شده است.

در سوره‌هاى توبه، حشر و بعضى ديگر از سوره‌هاى قرآن نيز مورد نكوهش فراوان قرار گرفته‌اند، از جمله سيزده آيه از آيات همين سوره بقره از صفات آنها و عواقب شومشان سخن مى‌گويد.

مشكل بزرگى كه مسلمانان در ارتباط با منافقان داشتند اين است كه از يك سو مامور بودند هر كس اظهار اسلام مى‌كند با آغوش باز از او استقبال كنند، و از تفتيش عقائد در مورد اشخاص خود دارى نمايند، از سوى ديگر بايد مراقب توطئه‌هاى منافقان باشند، منافقانى كه با قيافه حق بجانب و بنام يك فرد مسلمان، گفتارشان مورد قبول افراد واقع مى‌شد، در حالى كه در باطن، سد راه اسلام و از دشمنان قسم خورده بودند.

اين گروه با پيش گرفتن اين راه فكر مى‌كردند مى‌توانند خداوند و مؤمنان را براى هميشه فريب دهند، در حالى كه بدون توجه خود را فريب مى‌دادند.

تعبير به‌ يُخادِعُونَ اللَّهَ وَ الَّذِينَ آمَنُوا (با توجه به معنى مخادعه كه به معنى نيرنگ و خدعه از دو طرف است) مفهوم دقيقى را ترسيم مى‌كند و آن اينكه آنها از يك سو بر اثر كوردلى، اعتقاد داشتند كه پيامبر اسلام ص يك خدعه‌گر است كه براى حكومت بر مردم، دين و نبوت را مطرح ساخته، و افراد ساده‌لوح نيز اطراف او جمع شده‌اند، لذا بايد در مقابل او به خدعه برخاست!، بنا بر اين از يك سو كار اين منافقين، خدعه و نيرنگ بود و از سويى ديگر درباره پيامبر بزرگ خدا نيز چنين اعتقاد غلطى داشتند.

اما جمله بعد (وَ ما يَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَشْعُرُونَ‌) هر دو پندار آنها را در هم‌