است براى اينكه نه ظاهر لفظ آيه و نه سياق آن هيچ دلالتى بر اين معانى ندارد.

[معناى:(وَ تَخُونُوا أَماناتِكُمْ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ) در آيه شريفه كه از خيانت به خدا و رسول 6 نهى مى‌كند]

پس يقينا تقدير جمله، و ان تخونوا اماناتكم است، بنا بر اين، مجموع دو جمله‌(لا تَخُونُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ وَ تَخُونُوا أَماناتِكُمْ) يك نهى واحدى مى‌شود كه به يك نوع خيانت تعلق گرفته، و آن خيانت امانت خدا و رسول خدا 6 است كه خود بعينه خيانت به امانت خود مؤمنين هم هست، چون بعضى از امانت‌ها منحصرا امانت خدا است در نزد مردم، مانند احكام مشروعه خدا، و بعضى از آنها منحصرا امانت رسول خدا 6 است، مانند سيره حسنه آن جناب، و بعضى از آنها امانت خود مردم در ميان خودشان است، مانند اماناتى كه در اموال و اسرار خود به يكديگر مى‌سپارند، و بعضى از امانت‌ها آن امانتى است كه خدا و رسول و خود مؤمنين در آن شريكند، و آن عبارت است از امورى كه خداوند به آنها امر مى‌كند، و رسول خدا امر آن جناب را اجراء مى‌نمايد، و مردم از اجراى آن منتفع گشته، و مجتمعشان نيرومند مى‌گردد، مانند دستورات سياسى و اوامر مربوط به جهاد و اسرار جنگى كه اگر افشاء شود آرزوهاى دينى عقيم گشته و مساعى حكومت اسلامى بى نتيجه مانده و قهرا حق خدا و رسول هم پايمال مى‌شود، و ضررش دامنگير خود مؤمنين هم مى‌گردد.

پس خيانت در اين نوع از امانت، خيانت به خدا و رسول و مؤمنين است، و مؤمنى كه به چنين خيانتى دست مى‌زند علاوه بر اينكه مى‌داند به خدا و رسول خيانت كرده مى‌داند كه به خودش و ساير برادران ايمانيش هم خيانت كرده است، و هيچ عاقلى حاضر نيست، كه به خيانت به خود اقدام نمايد، چون عقل هر كس قبح خيانت را درك مى‌كند، و با داشتن اين موهبت الهى چگونه آدمى به خود خيانت مى‌كند؟

پس معلوم شد منظور از اينكه فرمود:(وَ تَخُونُوا أَماناتِكُمْ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ)- و خدا داناتر است- اين است كه در ضمن خيانت به خدا و رسول به امانتهاى خود خيانت مى‌كنيد با اينكه مى‌دانيد كه امانتهاى خدا و رسول امانتهاى خود شما است، كه در آن خيانت مى‌كنيد، و كدام عاقل است كه به خيانت به خود اقدام نموده و خرابيهايى به بار آورد كه مى‌داند ضررش‌