(ع) و غير ايشان از رسول خدا 6 روايت شده‌[1].

و نيز در الدر المنثور است كه ابن ضريس- در كتاب فضائل قرآن- و ابن انبارى- در كتاب المصاحف- و ابن مردويه از حسن روايت كرده‌اند كه گفت: ابى بن كعب بارها مى‌گفت: آخرين آيه‌اى كه از قرآن از ناحيه خدا (و به نقلى ديگر از آسمان) نازل شد آيه‌(لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ ...) بود[2].

مؤلف: اين روايت از طريق ديگرى از ابى بن كعب‌[3] روايت شده، و ليكن با روايات ديگرى كه بزودى خواهيد ديد و همچنين با رواياتى كه در تفسير آيه‌(وَ اتَّقُوا يَوْماً تُرْجَعُونَ فِيهِ إِلَى اللَّهِ)[4] گذشت، و دلالت مى‌كرد بر اينكه اين آيه آخرين آيه قرآنى است، معارضه دارد، علاوه بر اينكه، نه الفاظ آيه مورد بحث سازگارى دارد به اينكه آخرين باشد و نه آيه سوره بقره، مگر اينكه مقصود آيه اشاره به پاره‌اى از وقايع بيمارى و وفات رسول خدا 6 باشد، از قبيل داستان قلم و دوات.

و نيز در الدر المنثور است كه ابن اسحاق و احمد بن حنبل و ابن ابى داود از عباد بن عبد اللَّه بن زبير روايت كرده‌اند كه گفت: حارث بن خزيمه اين دو آيه آخر سوره برائت را نزد عمر آورد، عمر پرسيد كيست با تو كه شهادت دهد اين دو آيه از قرآن است؟ حارث جواب داد به خدا قسم به ياد ندارم چه كسى با من بود كه اين آيه را از رسول خدا 6 شنيده باشد، و ليكن من خود شهادت مى‌دهم كه آن را از رسول خدا 6 شنيده‌ام، و تكرار كردم تا خوب ياد گرفتم و حفظ شدم. عمر گفت: من نيز شهادت مى‌دهم بر اينكه اين دو آيه از قرآن است و من خودم آن را از رسول خدا 6 شنيدم، اگر سه تا آيه بود يك سوره مستقلى قرارش مى‌دادم، و ليكن حال كه دو تا است نگاه كنيد ببينيد به كدام سوره مى‌خورد به آن ملحق كنيد، ايشان هم آن را ملحق به سوره برائت كردند[5].

مؤلف: و در روايت ديگرى آمده كه عمر به حارث گفت: من هرگز از تو در اين ادعا شاهدى نمى‌خواهم، زيرا رسول خدا 6 اينطور بود[6]. و در اين معنا احاديث ديگرى وارد شده كه- ان شاء اللَّه- در آينده نزديكى در بحث پيرامون تركيب‌بندى و تاليف قرآن و