نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 9 صفحه : 147
رسول خدا 6 بعد از
هجرتش به مدينه با اين طوايف معاهده بست بر اينكه آنان در مقام اخلال كارى و مكرش
برنيامده، و كسى را عليه او كمك نكنند، و در عوض بر دين خود باقى بوده و جانشان از
ناحيه آن حضرت در امان باشد. يهوديان اين پيمان را شكستند، آنهم نه يك بار و دو
بار، تا آنكه خداوند دستور جنگ با آنان را داد، و كارشان به آنجا كشيد كه همه
مىدانيم. و به زودى در بحث روايتى اين فصل پارهاى اخبار راجع به اين موضوع خواهد
آمد- ان شاء اللَّه.
بنا بر اين،
از اين آيات، چهار آيه اول با آيات قبل نازل نشده، و بطورى كه از سياق آن استفاده
مىشود با آنها متصل نيست، و اما هفت آيه ديگر، آنها نيز اتصالشان به چهار آيه قبل
خود و به آيات قبل از آن روشن نيست.
[بدترين
جنبندگان نزد خداوند كسانى هستند كه در كفر خود استوار بوده ايمان نمىآورند
(يهود)]
(إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الَّذِينَ كَفَرُوا فَهُمْ لا
يُؤْمِنُونَ) سياق اين كلام در مقام بيان اين است كه اين گروه (يهوديان) از تمامى
موجودات زنده بدترند، و هيچ شك و ترديدى در آن نيست، دليل اينكه در مقام بيان اين
معناست اين است كه مطلب را مقيد به قيد(عِنْدَ اللَّهِ) كرده و
برگشت اين تقييد به اين است كه مطلب مزبور و هر چيزى كه خداوند به آن حكم و قضاوت
كند خطاء در آن راه ندارد، زيرا خودش مىفرمايد:(لا
يَضِلُّ رَبِّي وَ لا يَنْسى)[1].
و اگر كلام
را به اين معنا كه يهود بدترين جنبندگانند افتتاح كرد براى اين است كه
مقصود از اين فصل زنهار دادن و بر حذر داشتن مسلمين از شر ايشان و دفع شر ايشان از
مسلمين بوده، و ارتكاز طبيعى مردم بر اين است كه از شرى كه اميد هيچ خيرى در آن
نيست پرهيز نمايند و به هر وسيلهاى كه صحيح و ممكن باشد آن را از خود دور كنند. و
بنا بر دستورى كه بعدا مىدهد و مىفرمايد:(فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ
فِي الْحَرْبِ فَشَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ ...) مناسب اين بود كه
بيان خود را به اين معنا كه ايشان بدترين جنبندگانند افتتاح نمايد.
و اينكه
بدنبال جمله(الَّذِينَ كَفَرُوا) فرمود:(فَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ) و فاء تفريع بر سر آن آورد براى اين است كه
برساند يكى از اوصاف آنان كه زائيده كفرشان است اين است كه ايمان نمىآورند، و
ايمان نياوردن از كفر ناشى نمىشود مگر بعد از آنكه كفر در دل رسوخى كرده باشد كه
ديگر اميد برطرف شدن آن قطع شده باشد. بنا بر اين، كسى كه وضعش چنين است ديگر
نبايد انتظار داشت كه ايمان در دلش راه يابد، چون كفر و ايمان ضد يكديگرند.
[1] پروردگارم نه گمراه مىشود و نه فراموش مىكند. سوره طه آيه
52
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 9 صفحه : 147