مغفرت مى‌كنم‌[1].

[رواياتى در معناى: (وَ ما كانَ صَلاتُهُمْ عِنْدَ الْبَيْتِ إِلَّا مُكاءً وَ تَصْدِيَةً) و شان نزول آن‌]

مؤلف: اين معنا را عياشى در تفسير خود و همچنين شيخ در امالى خود از حنان بن سدير از پدرش از آن حضرت روايت كرده‌اند، و در روايت اين دو بزرگوار دارد كه اين سؤال را جابر بن عبد اللَّه انصارى (رضى اللَّه عنه) از رسول خدا 6 كرد، و كافى نيز اين روايت را به سند خود از محمد بن ابى حمزه و از عده‌اى ديگر، از امام صادق (ع) نقل كرده است‌[2].

و در الدر المنثور است كه عبد بن حميد و ابن جرير از سعيد بن جبير روايت كرده‌اند كه گفت: قريش در طواف به رسول خدا 6 برمى‌خوردند و آن حضرت را استهزاء نموده و سوت و كف مى‌زدند، و در اين مقام آيه‌(وَ ما كانَ صَلاتُهُمْ عِنْدَ الْبَيْتِ إِلَّا مُكاءً وَ تَصْدِيَةً) نازل گرديد[3].

و نيز مى‌نويسد ابو الشيخ از نبيط كه يكى از صحابه بوده روايت كرده كه در تفسير آيه‌(وَ ما كانَ صَلاتُهُمْ عِنْدَ الْبَيْتِ إِلَّا مُكاءً وَ تَصْدِيَةً) گفته: اين آيه در اين باره نازل شد كه قريش در طواف خانه كعبه سوت مى‌زدند[4].

و نيز مى‌نويسد: طستى از ابن عباس (رضى اللَّه عنه) روايت كرده كه نافع بن ازرق به وى گفت: مرا خبر ده از معناى آيه‌(إِلَّا مُكاءً وَ تَصْدِيَةً) و او در جوابش گفت مكاء آواز قنبره و تصديه آواز (بال) گنجشكان است كه تصفيق هم گفته مى‌شود، و داستان مورد نظر آيه اين بود كه وقتى رسول خدا 6 در مكه در ميان حجر اسماعيل و ركن يمانى به نماز مى‌ايستاد دو نفر از بنى سهم يكى طرف راست و يكى طرف چپ آن حضرت مى‌ايستادند، آن يكى آواز قنبره درمى‌آورد، و آن ديگرى با دستهايش صداى بال گنجشكان را، تا شايد بدين وسيله نماز آن حضرت را بر هم زنند.[5] و در تفسير عياشى از ابراهيم بن عمر يمانى از آن كس كه او نامبرده از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ذيل آيه‌(وَ هُمْ يَصُدُّونَ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ ما كانُوا أَوْلِياءَهُ) فرمود: يعنى مشركين سرپرست و متولى خانه نيستند،(إِنْ أَوْلِياؤُهُ إِلَّا الْمُتَّقُونَ) چون پرهيزگاران از مشركين سزاوارترند،(وَ ما كانَ صَلاتُهُمْ عِنْدَ الْبَيْتِ إِلَّا مُكاءً وَ تَصْدِيَةً) يعنى سوت زدن و

[1] روضه كافى ج 8 ص 211 ش 361

[2] تفسير عياشى ج 2 ص 54 و امالى طوسى ج 2 ص 22 ط قم و كافى ج 8 ص 211

[3] ( 3 و 4 و 5) الدر المنثور ج 3 ص 183

[4] ( 3 و 4 و 5) الدر المنثور ج 3 ص 183

[5] ( 3 و 4 و 5) الدر المنثور ج 3 ص 183