متوجه يهود خواهد شد سرنوشتى است حتمى، چون در آيه به دو وسيله مطلب را تاكيد كرده، يكى لام در ليزيدن و يكى هم نون تاكيدى كه در آخر همان كلمه است، و در اينكه نخست طغيان و سپس كفر را ذكر فرموده اشاره است به همان ترتيب طبيعى اين دو، چه در خارج هم مى‌بينيم كه كفر از آثار طغيان و زائيده آنست.

(وَ أَلْقَيْنا بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ إِلى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ).

ظاهر اينكه اين جمله در سياق جملاتى قرار گرفته كه در باره يهود است، اين است كه ضمير هم در بينهم به يهود برگردد و لو اينكه افتتاح اين سياق به اهل كتاب شده و اهل كتاب تنها يهود نيستند، بنا بر اين، مقصود از عداوت و بغضاء ، تشتت عقايد و اختلاف مذاهب خواهد بود كه خداى تعالى هم در مواضعى از كلام خود به آن اشاره كرده و فرموده:( وَ لَقَدْ آتَيْنا بَنِي إِسْرائِيلَ الْكِتابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ) ...(فَمَا اخْتَلَفُوا إِلَّا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْياً بَيْنَهُمْ إِنَّ رَبَّكَ يَقْضِي بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فِيما كانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ )[1] و آيات ديگر.

و اما عداوت، گويا مراد از عداوت، خشم توأم با تجاوز عملى است، و مراد از بغضاء تنها خشم درونى است كه ممكن است با تجاوزات عملى هم همراه باشد و يا نباشد. در نتيجه وقتى اين دو كلمه با هم ذكر شوند هر دو معنا را افاده مى‌كنند و مى‌رسانند كه خداى حكيم در بين يهود هم خشم و نفرت درونى، و هم نزاع انداخته و در جمله (إِلى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ) نكته‌ايست و آن اينكه اين امت تا قيامت باقى خواهند ماند و منقرض نخواهند شد.

(كُلَّما أَوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ).

ايقاد نار به معناى مشتعل ساختن آتش است، كما اينكه اطفاء نار خاموش كردن آن است و معناى آيه روشن است، احتمال مى‌رود جمله‌(كُلَّما أَوْقَدُوا ...) بيان باشد براى جمله و القينا و بنا بر اين معناى آيه اينطور مى‌شود كه: هر وقت يهود خواست دست به اقداماتى بزند و آتش جنگى را با رسول اللَّه 6 و مسلمين دامن زند خداوند بين سران آنها عداوت و بغضاء و اختلاف كلمه انداخت و بدين وسيله آن آتش را خاموش ساخت، همانطورى كه مى‌بينيد در اين آيه نويدى است براى مسلمين، چه از سياق آن استفاده مى‌شود كه براى هميشه سعى و كوشش يهود عليه مسلمين و بر افروختن آتش جنگ و ايجاد فتنه‌شان‌

[1] و ما هر آينه و به تحقيق كتاب و حكم و نبوت به بنى اسرائيل داديم و لذائذى را از طيبات روزيشان كرديم و بر ساير ملل در جهات مذكور برتريشان داديم و بدست انبياى خود معجزاتى و ادله‌اى بر اثبات دين برايشان آورديم. بنا بر اين اگر اختلاف كردند اختلافشان بعد از آن بود كه به حقيقت و واقع، عالم شدند و جز از جهت عداوت و حسادتى كه در بين خود داشتند نبود. سوره جاثيه آيه 17.