به سجده مى‌رود؟ و هم چنين سجده‌اش بحدى طولانى بود كه گفته مى‌شد چه وقت سر برمى‌دارد، آن گاه به بستر خود برمى‌گشت و تا خدا مى‌خواست مى‌خوابيد، آن گاه بيدار شده مى‌نشست و همان آيات را تلاوت نموده، چشم را به آسمان مى‌انداخت، آن گاه مسواك زده تطهير نموده و به مسجد مى‌رفت، باز هم مثل بار اول چهار ركعت نماز مى‌گذاشت، مجددا به بستر خود مراجعت نموده، مقدارى مى‌خوابيد، سپس بيدار شده نگاهى به آسمان انداخته و همان آيات را تلاوت مى‌نمود، باز مسواك و تطهير را انجام داده به مسجد تشريف مى‌برد و يك ركعت نماز وتر و دو ركعت ديگر خوانده و براى نماز صبح بيرون مى‌شد.[1] مؤلف: اين معنا در كافى هم به دو طريق روايت شده.

147- و روايت شده كه آن جناب نافله صبح را در اول فجر مختصر مى‌خواند و براى نماز صبح بيرون مى‌رفت.

148- و در محاسن به سند خود از عمر بن يزيد از ابى عبد اللَّه (ع) نقل كرده كه فرمود: هر كس در نماز و ترش هفتاد مرتبه: استغفر اللَّه ربى و اتوب اليه بگويد و بر اين كار تا يك سال مداومت و مواظبت داشته باشد، خداى تعالى اسمش را در زمره كسانى مى‌نويسد كه در سحرها طلب مغفرت مى‌كرده‌اند، رسول خدا 6 هم همين طور در نماز و ترش هفتاد بار استغفار مى‌كرد و هفت بار مى‌گفت: هذا مقام العائذ بك من النار- اين موقف كسى است كه از آتش دوزخ پناهنده تو شده است ... [2] 149- و در فقيه مى‌گويد: رسول خدا 6 در قنوت وتر خود مى‌گفت:

اللهم اهدنى فيمن هديت، و عافنى فيمن عافيت، و تولنى فيمن توليت، و بارك لى فيما اعطيت، و قنى شر ما قضيت، انك تقضى و لا يقضى عليك، سبحانك رب البيت، استغفرك و اتوب اليك و أؤمن بك و اتوكل عليك و لا حول و لا قوة الا بك يا رحيم- پروردگارا، ما را به آنان كه هدايتشان كردى هدايت كن و با آنان كه عافيتشان دادى عافيت ده، و با آنان كه امورشان را خودت به دست گرفتى امور مرا هم عهده‌دار شو، و در آنچه مرا داده‌اى بركت قرار ده، و مرا از شر قضا و قدرى كه گذراندى نگهدار، چون تويى كه قضا بدست تو است و تويى كه حكم مى‌كنى و كسى نيست كه عليه تو حكم كند، منزهى تو اى پروردگار خانه، از تو طلب مغفرت مى‌كنم، و به تو رجوع مى‌نمايم و به تو ايمان مى‌آورم، و بر تو توكل‌

[1] تهذيب ج 2 ص 334 ح 233.

[2] محاسن برقى ص 53 ب 53 ح 80.