اصحابش قرار گيرد، و آن اين بود كه او و امتش روز نزول مائده را عيد بگيرند، و اين ابتكار كار مسيح (ع) بود، و در درخواست حواريين از مسيح چنين عنوانى وجود نداشت.

ديگر اينكه مسيح (ع) با اينكه اين پيشنهاد، پيشنهاد حواريين بود بعنوان عموم ما مطلب را ادا نمود. و به همين تعبير زيبا مطلب را از صورت درخواست معجزه با وجود معجزات بزرگ الهى در دسترس و پيش چشم همه بيرون آورد و طورى ادا كرد كه مرضى رضاى پروردگار و غير منافى با مقام عزت و كبريايى او باشد، چون عيد گرفتن داراى آثار حسنه‌اى است. از آن جمله وحدت كلمه است و تجديد حيات ملى و مسرت دلهاى مردم و اعلان دين در هر بار كه فرا مى‌رسد. و از همين جهت گفت:(لِأَوَّلِنا وَ آخِرِنا) و معنى آن بنا بر آنچه سياق دلالت دارد اين است كه ميخواهيم روز نزول مائده عيدى باشد براى نسل حاضر از امت و هم براى نسل آينده آن. چون اصولا لفظ عيد از ماده عود و به معناى برگشتن و تكرار شدن است، و عيد، عيد نمى‌شود مگر اينكه براى هميشه و هر چند وقت يك بار تكرار شود.

و اين عيد از مختصات قوم عيسى (ع) است چنان كه خود اين معجزه هم همانطورى كه گفتيم بى‌سابقه و از خصايص مسيحيت است.

(وَ آيَةً مِنْكَ) بعد از اينكه فائده اساسى نزول مائده را كه همان عيد بودن است كه خود خواهشى به جا و خالى از اشكال است ذكر نمود، دنبالش عرض كرد مى‌خواهيم اين مائده معجزه‌اى باشد، كانه خواست اشاره كند به اينكه غرض اصلى ما اين نبود، بلكه همان عيد بودن روز نزول مائده بود، و اين يك فائده زائدى است كه قهرا بر آن غرض اصلى مترتب مى‌شود، نه اينكه غرض اصلى ما اين باشد تا مستحق سرزنش و يا سخط تو گرديم. و گرنه اگر غرض تنها ديدن معجزه بود نتيجه اين درخواست نامطلوب مى‌شد زيرا آنچه را كه از مزاياى حسنه براى ديدن اين معجزه فرض شود همه آنها در ساير معجزات روزمره عيسى ممكن الحصول بود.

(وَ ارْزُقْنا وَ أَنْتَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ) اين فائده ديگرى است كه مسيح آن را به عنوان يكى ديگر از فوائدى كه بر غرض اصلى (عيد) مترتب ميشود برشمرده. در حالى كه حواريون همين را غرض اصلى خود دانسته و گفته بودند:(نُرِيدُ أَنْ نَأْكُلَ مِنْها) حتى اين را جلوتر از ساير اغراض خود ذكر كرده بودند. و ليكن مسيح (ع) آن را در ضمن فوائد غير مطلوب بالذات، آنهم در آخر همه ذكر نمود، علاوه بر اين، لفظ اكل- خوردن را هم برداشت و بجايش كلمه رزق را بكار برد، و بلا فاصله گفت: و تو بهترين روزى دهندگانى.

دليل اينكه گفتيم مسيح فائده مقصود بالذات حواريين (خوردن) را به عنوان فائده مترتبه بر غرض اصلى ذكر كرد، اين است كه مسيح (ع) غرض اول را كه همان عيد بود