(وَ إِذْ أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوارِيِّينَ أَنْ آمِنُوا بِي وَ بِرَسُولِي قالُوا آمَنَّا ...) ذكر نموده، غير ايمانى است كه آنها از اول به مسيح آوردند، و به نبوتش اقرار كردند، براى اينكه ظاهر آيه سوره آل عمران كه مى‌گويد:(فَلَمَّا أَحَسَّ عِيسى‌ مِنْهُمُ الْكُفْرَ) اين است كه اين احساس در اواخر ايام دعوت او بوده، در ايامى بوده كه حواريين كه در حقيقت سابقين و طبقه اول از مؤمنين به عيسى بودند ملازم و همراهش بوده‌اند، علاوه بر اينكه ظاهر آيه‌(قالَ مَنْ أَنْصارِي إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِيُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ اشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ) اين است كه اين دعوت براى ميثاق گرفتن بر يارى دين خدا بوده، نه براى اصل ايمان به خدا، و لذا آيه شريفه با جمله‌(وَ اشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ) كه اعلام تسليم در برابر امر خدا به اقامه دعوت و تحمل مشقت در راه او است ختم شده است، و معلوم است كه طبعا اين تسليم و تحمل زحمت بعد از اصل ايمان است، پس معلوم شد كه مراد از اينكه فرمود:(وَ إِذْ أَوْحَيْتُ إِلَى الْحَوارِيِّينَ ... ) قضيه عهد و پيمان گرفتن از حواريين است، و در آيه بحث‌هاى ديگرى هست كه ما آن ابحاث را در سوره آل عمران گذرانديم.

بحث روايتى [ (چند روايت در باره معجزات حضرت مسيح (ع))]

مرحوم صدوق در كتاب معانى الاخبار به سند خود از ابى يعقوب بغدادى نقل مى‌كند كه گفت ابن سكيت خدمت امام صادق (ع) عرض كرد: از چه رو خداوند به موسى بن عمران يد بيضا، عصا و آلت سحر داد، و به حضرت عيسى آلت پزشكى و طبابت، و به رسول اللَّه 6 كلام و سخنورى؟

حضرت فرمود به درستى خداى تعالى موسى را در زمانى مبعوث كرد كه اغلب مردم آن روز بيشتر كارشان سحر بود، و لذا موسى از طرف خداى تعالى بسوى ايشان مبعوث شد و كارهايى انجام مى‌داد كه مردم با همه تخصص و قدرتى كه در سحر داشتند از انجام مثل آن عاجز بودند، قهرا سحرهاشان باطل و حجت موسى بر ايشان اثبات شد، و خداى تعالى عيسى را در زمانى مبعوث نمود كه بيشتر مردم به امراض گوناگون و آفت‌هاى عضوى مبتلا و بسيار به طبيبى كه شفاى‌شان دهد نيازمند بودند، لذا عيسى (ع) معجزه‌اش چيزى بود كه خود مردم از آن بهره‌اى نداشته و خداوند او را در اين راه آن قدر قدرت داد كه مى‌توانست مردگان را زنده نمايد و كورهاى مادر زاد و مبتلايان به پيسى را شفا دهد، و بدين وسيله حجتش را بر مردم اثبات نمايد، و خداى تعالى محمد 6 را در زمانى مبعوث نمود كه كار عمده و تخصصى مردم سخنرانى و خطبه‌خوانى و سرائيدن اشعار بوده، لذا رسول اللَّه 6