و در همان كتاب آمده كه آيات سوره مائده يعنى از آيه:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَ النَّصارى‌ أَوْلِياءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ ... فَإِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْغالِبُونَ) (كه مجموعا سه آيه است) در شان عبد اللَّه بن ابى نازل شده.[1] و باز در همان كتاب است كه ابن ابى شيبه و ابن جرير از عطية بن سعد روايت كرده‌اند كه گفت: عبادة بن صامت از قبيله بنى الحارث بن خزرج نزد رسول خدا 6 آمد و عرضه داشت: يا رسول اللَّه من در ميان يهود دوستانى دارم كه عددشان بسيار است و ليكن من به خاطر خدا و رسول او از دوستى و ولايت يهود بيزارى مى‌جويم و با خدا و رسول دوستى مى‌كنم.

عبد اللَّه بن ابى گفت: من مردى ترسو هستم، مى‌ترسم در اثر بيزارى از ولايت و محبت يهود بلائى به سرم بيايد، من هم چنان دوستى و پيمانم را با آنان حفظ مى‌كنم، رسول خدا 6 بطور محترمانه به عبد اللَّه بن ابى فرمود: اى ابا الحارث! تو گمان كرده‌اى، اينكه از چشم‌پوشى از ولاء يهود بخل ورزيدى و دعوت عباده را در اين باب نپذيرفتى به نفع تو است؟ و تو از آن سود مى‌برى و عباده نمى‌برد؟ عبد اللَّه گفت: اينك قبول مى‌كنم، اينجا بود كه خداى تعالى آيات:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَ النَّصارى‌ أَوْلِياءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ ... وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ)، (كه بنا بر اين حديث هفده آيه در شان اين واقعه نازل شده است).[2] و باز در همان كتاب است كه ابن مردويه از ابن عباس روايت كرده كه گفت:

عبد اللَّه بن ابى بن سلول ايمان آورد ولى به بهانه اينكه بين او و بنى قريظه و بنى النضير سوگندى برقرار است، گفت: من مى‌ترسم گرفتار شوم و لذا از اسلام برگشت و كافر شد ولى عبادة بن صامت گفت: من براى خاطر خدا از سوگندى كه با بنى قريظه و بنى النضير داشتم بيزارى جسته، ولايت خدا و رسول او و مؤمنين را قبول دارم.

پس خداى تعالى آيات زير را در اين واقعه نازل كرد:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَ النَّصارى‌ أَوْلِياءَ ... فَتَرَى الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسارِعُونَ فِيهِمْ) كه منظور از بيمار دل عبد اللَّه بن ابى است و تا آنجا كه مى‌فرمايد:(إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ)، كه منظور از اين مؤمنين عبادة بن صامت و همه اصحاب رسول خدا 6 است و تا آنجا كه مى‌فرمايد:

[1] ( 1 و 2) در المنثور ج 2 ص 291.

[2] ( 1 و 2) در المنثور ج 2 ص 291.