خواهد آمد[1].

و اين آيات در عين اينكه در باره داستانى شخصى نازل شده بياناتش مستقل است و مقيد به آن قصه نيست و اين خود از مشخصات آيات قرآنى است كه هر چند در باره شان نزول معينى نازل شده باشد و سبب خاصى از حوادث واقعه، زمينه نزول آن آيات باشد مع ذلك آن سبب خاص به عنوان مصداقى از مصاديق بسيار تلقى شده كه بعدها نيز تحقق مى‌يابد و اين بدان جهت است كه قرآن كريم در باره عصر نزولش و مردم آن عصر نازل نشده كتابى است جهانى و دائمى، مقيد به زمان و مكان خاصى نيست و به قوم يا حادثه خاصى اختصاص ندارد، هم چنان كه در آن آمده:(إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ)[2] و نيز فرموده:(تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى‌ عَبْدِهِ لِيَكُونَ لِلْعالَمِينَ نَذِيراً)[3] و نيز فرموده:(وَ إِنَّهُ لَكِتابٌ عَزِيزٌ لا يَأْتِيهِ الْباطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ)[4].

(يا أَيُّهَا الرَّسُولُ لا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسارِعُونَ فِي الْكُفْرِ) اين آيه شريفه خاطر خطير رسول خدا 6 را از آنچه از نامبردگان در آيه مشاهده كرده است، تسليت و دلخوشى مى‌دهد و نامبردگان (منافقين) كسانى بودند كه به سوى كفر سرعت مى‌گرفتند يعنى به سرعت راه مى‌پيمودند و از افعال و اقوالشان موجبات كفر يكى پس از ديگرى مشاهده مى‌شود پس اين منافقين كافر و شتابگر در كفرشان هستند و معلوم است كه مسارعت در كفر معنايى دارد كه غير از آن معنايى است كه در مسارعت به سوى كفر است.

(مِنَ الَّذِينَ قالُوا آمَنَّا بِأَفْواهِهِمْ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُمْ) اين جمله بيانگر وضع همان كسانى است كه در جمله قبل در باره آنان فرمود كه: در كفر مسارعت مى‌كنند مى‌فرمايد: نامبردگان عبارتند از منافقينى كه به زبان مى‌گويند ايمان آورديم ولى دلهايشان ايمان نياورده و اينكه به جاى موصوف يعنى منافقين، صفت آنان را آورده و فرموده كسانى كه چنين و چنانند خود اشاره‌اى است به اينكه چرا رسول خدا

[1] مجمع البيان ج 3- 4 ص 194- 193.

[2] اين كتاب تذكار همه عالميان است. سوره يوسف، آيه 104 .

[3] پر خير و بركت است آن خدايى كه فرقان را بر بنده‌اش نازل كرد تا بيم دهنده همه عالميان باشد. سوره فرقان، آيه 1 .

[4] قرآن كتابى است شكست ناپذير، نه در عصر نزولش كسى مى‌تواند بر آن خرده گيرد چون حتى يك باطل در آن نيست و نه در آينده يكى از احكام حقش باطل مى‌شود. سوره فصلت، آيه 42 .