و اين همان ملك بكسره ميم است، كه خود خداى تعالى در باره آن مى‌فرمايد:(قُلِ اللَّهُ خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُوَ الْواحِدُ الْقَهَّارُ)[1] و نيز مى‌فرمايد:(اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لا نَوْمٌ، لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ)[2].

علاوه بر اينكه خداى تعالى به حكم اين آيات، خالق اشياء و آثار آنها است، قادر است بر اينكه هر گونه تصرفى را- كه اراده كند- بنمايد، زيرا هر چيزى كه فرض شود ذاتش و آثار ذاتش از او است، پس او مى‌تواند حكم خود را در آن چيز به كرسى بنشاند، و اراده خود را به اجرا در آورده و عملى سازد ملك (به ضمه ميم) و سلطنت هم همين است، پس خداى تعالى مالك است براى اينكه قيوم بر هر چيز و سلطان و ملك است و براى اينكه قادر بر نفوذ دادن مشيت و اراده خويش بوده و از آن عاجز نيست.

بحث روايتى [رواياتى در باره شان نزول آيه شريفه مربوط به حكم محارب، و كيفيت اجراى آن احكام‌]

در كافى به سند خود از ابى صالح از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرموده:

عده‌اى از قبيله بنى ضبه در حالى كه همه بيمار بودند به حضور رسول خدا 6 رسيدند، حضرت به ايشان دستور داد چند روزى نزد آن جناب بمانند تا بيماريشان بر طرف شده و بهبود يابند، آن گاه ايشان را به جنگ خواهد فرستاد، اين عده مى‌گويند: از مدينه خارج شديم، رسول خدا 6 ما را مامور كرد تا در بيابان مدينه نزد شتران صدقه برويم و از شير آنها بخوريم و بول آنها را بنوشيم و ما چنين كرديم تا همه بهبودى يافتيم و كاملا نيرومند شديم، امام (ع) اضافه كردند كه اين عده همين كه نيرومند شدند، سه نفر از چوپانهاى رسول خدا 6 را به قتل رساندند، رسول خدا 6 على (ع) را براى دستگيرى و سركوبى آنان روانه كرد، حضرت على آنان را در يك وادى پيدا كرد كه به حال سرگردانى افتاده بودند، چون آن بيابان نزديكى‌هاى يمن بود و آنان نمى‌توانستند از آن وادى خارج شوند، پس على (ع) اسيرشان كرده به نزد رسول خدا 6 آورد، و آيه شريفه:(إِنَّما جَزاءُ الَّذِينَ يُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ) در اين مورد

[1] بگو اللَّه آفريدگار هر چيز است، و او يگانه و قهار است. سوره رعد آيه 16 .

[2] سوره بقره، آيه 255 .