بنا بر اين هر كس ايمانش صحيح و عملش نيكو باشد، بلاى او شديدتر است و هر كس ايمانش سخيف و عملش ضعيف باشد بلاى او كمتر است‌[1] مؤلف: و يكى از روايات معروف در اين باب كلام رسول خدا 6 است كه فرموده: الدنيا سجن المؤمن و جنة الكافر ، (دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است). و نيز در كافى به چند طريق از امام باقر و امام صادق (ع) روايت شده كه فرموده‌اند: خداى عز و جل وقتى كه بنده‌اى را دوست بدارد، به وسيله بلاها گوشت بدنش را آب مى‌كند.[2] و نيز در همان كتاب از امام صادق (ع) روايت آمده كه فرمود: مؤمن در حقيقت به منزله كفه ميزان است: هر قدر كفه ايمانش زياد و سنگين شود، به همان نسبت بلاى او زياد و سنگين مى‌شود.[3] و باز در همان كتاب از امام باقر (ع) روايت آمده كه فرمود: خداى عز و جل همواره مراقب مؤمن است، همانطور كه يك انسان در سفر همواره به ياد خانواده خويش است، و خداى عز و جل بلا را به سوى مؤمن هديه مى‌فرستد، همانطور كه انسان مسافر براى خانواده‌اش هديه مى‌آورد، خداى تعالى بنده مؤمنش را از لذائذ پرهيز مى‌دهد و پرستارى مى‌كند، آن چنان كه يك طبيب، بيمار خود را از لذائذى پرهيز مى‌دهد و پرستارى مى‌كند.[4] و نيز در همان كتاب از امام صادق (ع) روايت آمده كه فرمود: رسول خدا 6 فرمود: خداى تعالى از ميان بندگانش به آن بنده‌اى كه وى در مال و در بدن او بهره‌اى ندارد، حاجتى ندارد.[5] و در كتاب علل از على بن الحسين از پدرش حسين بن على (ع) روايت آمده كه فرمودند: رسول خدا 6 فرمود: اگر مؤمن بر قله كوهى باشد، خداى تعالى كسى را بر آزار او مى‌گمارد، تا در برابر آن آزار پاداشش دهد.[6] و در كتاب تمحيص از امام صادق (ع) روايت آمده كه فرمود: غم و اندوه مؤمن تمام شدنى نيست، مگر وقتى كه همه گناهان او را از بين ببرد، و از همان جناب روايت‌

[1] اصول كافى، ج 1 ص 252، ح 2، ط تهران.

[2] اصول كافى.

[3] اصول كافى، ج 1 ص 253، ح 10، ط تهران.

[4] اصول كافى، ج 1 ص 255، ح 17، ط تهران.

[5] اصول كافى، ج 1 ص 256، ح 21، ط تهران.

[6] علل الشرائع، ج 1 ص 44، ح 2، ط نجف دو جلد در يك جلد.