آنچه كه مالكش نيست ملامت كند، هم چنان كه خودش فرموده بود:(لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلَّا ما آتاها)[1] و شان رسول خدا 6 هم اجل از اين است كه خداى تعالى را به چنين جلالى نشناسد و چگونه ممكن است با اينكه آن جناب از هر كس ديگر آشناتر است به مقام پروردگارش، مع ذلك از خداى تعالى رفتارى را بخواهد كه خود او منزه از داشتن چنين رفتارى است.

و در كافى به سند خود از ابن ابى ليلى روايت آورده كه گفت: عاصم بن حميد برايم حديث كرد و گفت: نزد امام صادق (ع) بودم كه مردى به حضورش آمد و از فقر و حاجت شكايت كرد، حضرت فرمود: براى اينكه فقر و حاجتت زايل گردد ازدواج كن، آن مرد ازدواج كرد و فقرش شديدتر شد، لا جرم به حضور امام صادق (ع) آمد، حضرت پرسيد:

حال و روزت چگونه است؟ آن مرد عرضه داشت: بدتر از سابق شدم، فرمود: حال زن را رها كن و از او جدا شو و آن مرد چنان كرد و چيزى نگذشت كه ثروتمند شد، امام صادق (ع) فرمود: من به تو دو دستور دادم كه خداى تعالى به آن دو امر كرده، يك جا فرموده:

(وَ أَنْكِحُوا الْأَيامى‌ مِنْكُمْ ...)[2] و جايى ديگر فرموده: در صورت ناسازگارى از فقر نترسند خداى تعالى زن شوهردار را روزى مى‌دهد، (زن) بى‌شوهر را هم روزى مى‌دهد، مرد هم از بى زن شدن نهراسد، اى بسا خداى تعالى بهتر از اول را به او بدهد:(وَ إِنْ يَتَفَرَّقا يُغْنِ اللَّهُ كُلًّا مِنْ سَعَتِهِ).[3]/[4].

[1] خداى تعالى هيچكسى را تكليف نمى‌كند، مگر در مورد آن چيزهايى كه به او داده باشد.

سوره طلاق، آيه 7 .

[2] و اگر فقير باشند خدا به فضل واسع خود بى‌نيازشان مى‌كند. سوره نور، آيه 32 .

[3] و اگر از يكديگر جدا شوند خداى تعالى هر يك از آن دو را به فضل واسع خود بى نياز مى‌كند.

[4] فروع كافى، ج 5 ص 331 ح 6.