مى‌فرمايد: اگر نتوانستيد عدالت برقرار كنيد به يك زن اكتفاء كنيد، پس نتيجه حاصل از انضمام اين دو آيه اين مى‌شود كه تعدد زوجات در اسلام ممنوع و ملغى است).

و اين اشتباه بزرگى است، براى اينكه جمله:(فَلا تَمِيلُوا كُلَّ الْمَيْلِ ...) مى‌فرمايد: چنان نباشد كه يكى از زنها بطور كلى مورد اعراض شما واقع گشته، مثل زنى بشود كه اصلا شوهر ندارد و اين خود دليل بر اين است كه جمله: هرگز نمى‌توانيد ... مى‌خواهد عدالت واقعى و حقيقى را نفى كند و بفرمايد شما نمى‌توانيد بين چند همسر عدالت واقعى را بر قرار نموده، (حتى علاقه قلبى خود را بين آنان بطور مساوى تقسيم كنيد) پس آن مقدار عدالتى كه تشريع شده، عدالت تقريبى است، آن هم در مرحله رفتار نه در مرحله علاقه قلبى و عدالت تقريبى در مرحله رفتار امرى است ممكن (هم چنان كه مى‌بينيم بسيارى از افراد با تقوا و متدين اين عدالت را رعايت مى‌كنند و رفتارى يكسان با همسران خود دارند، هر چند كه در دل يكى را از ديگران بيشتر دوست بدارند).

سنت رسول خدا 6 و عملكرد مسلمانان به آن سنت در مرآ و مسمع رسول خدا 6 بود و آن جناب از رفتار مسلمانان با زنان متعدد خود اطلاع داشت و ايرادى به آنان نمى‌گرفت و همان سنت تا عصر حاضر در بين مسلمين برقرار و متصل مانده و همه اينها دليل بر بطلان آن توهم است.

علاوه بر اينكه توهم مذكور باعث مى‌شود بگوئيم: اول آيه تعدد زوجات كه مى‌فرمايد:

(فَانْكِحُوا ما طابَ لَكُمْ مِنَ النِّساءِ مَثْنى‌ وَ ثُلاثَ وَ رُباعَ)[1]، صرف فرضى است عقلى كه در عالم خارج حتى يك مصداق هم ندارد و اين نظريه باطلى است كه كلام خداى سبحان اجل از مثل آن است.

خداى تعالى بعد از دستورات و نصايحى كه در امر معاشرت با زنان داشت با جمله:(وَ إِنْ تُصْلِحُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كانَ غَفُوراً رَحِيماً)، مردان را تشويق و ترغيب كرده به اينكه هر گاه امارات و نشانه‌هاى ناسازگارى را ديدند، بلا درنگ در صدد اصلاح برآيند و بيان فرموده كه اين اصلاح كردن خود يكى از مصاديق تقوا است و تقوا هم به دنبال خود مغفرت و رحمت را مى‌آورد و اين جمله بعد از جمله:(وَ الصُّلْحُ خَيْرٌ) و بعد از جمله:(وَ إِنْ تُحْسِنُوا وَ تَتَّقُوا ...) در حقيقت تاكيدى است بعد از تاكيدى ديگر.

[1] از زنانى كه مورد پسند شما است بگيريد، دو تا دو تا، و سه تا سه تا و چهار تا چهار تا. سوره نساء، آيه 3 .