(فَلا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا )[1]. و در همان كتاب است كه ابن جرير و ابن ابى حاتم از سدى روايت كرده‌اند كه در ذيل آيه شريفه:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ ...)، گفته است: اين آيه در باره مالك بن صيف و رفاعة بن زيد بن تابوت كه از بنى قينقاع است نازل شده‌[2].

باز در همان كتاب است كه ابن اسحاق و ابن جرير و ابن منذر و ابن ابى حاتم و بيهقى در كتاب دلائل از ابن عباس روايت آورده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 با رئيسانى از علماى يهود از آن جمله عبد اللَّه بن سوريا و كعب بن اسد گفتگو كرد، و فرمود: اى گروه يهود از خدا بترسيد، و اسلام بياوريد، به خدا سوگند شما مى‌دانيد كه آن چه من براى شما آورده‌ام حق است، در پاسخ گفتند اى محمد ما چنين معرفتى به آن نداريم در اينجا بود كه خداى عز و جل آيه زير را نازل كرد:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ آمِنُوا بِما نَزَّلْنا ...)[3].

مؤلف قدس سره: ظاهر آيات شريفه بنا بر بيان سابق ما هر چند اين است كه آيات در باره خصوص يهود از اهل كتاب نازل شده باشد، و ليكن آنچه ما نقل كرديم به بيش از اين دلالت ندارد، كه راويان خواسته‌اند آيات را با جريانى كه در خصوص يهوديان واقع شده تطبيق كنند، هم چنان كه در غالب روايات شان نزول، وضع همين است،- و خدا داناتر است-.

و در تفسير برهان از نعمانى و او به سند خود از جابر از امام باقر (ع) روايت آورده كه در ضمن حديثى طولانى در وصف خروج سفيانى فرمود: در آخر الزمان وقتى سفيانى خروج مى‌كند با لشكرش در بيداء- بيابانى گسترده- لشكرگاه مى‌سازد، پس صدايى از آسمان ندا مى‌دهد: اى بيداء اين مردم را با خسف (فرو بردن در زمين) نابود كن: پس زمين مى‌شكافد و به جز سه نفر كه خدا صورتهايشان را به پشت برگردانده باقى نمى‌ماند، و اين سه نفر درست از سگانند، و آيه زير در باره آنان نازل شده كه مى‌فرمايد:(يا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ آمِنُوا بِما نَزَّلْنا مُصَدِّقاً لِما مَعَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلى‌ أَدْبارِها ...)[4].

مؤلف قدس سره: صاحب برهان اين روايت را از مفيد نيز نقل كرده و او به سند خود از جابر از امام باقر (ع) نظير اين خبر را در قصه سفيانى روايت كرده‌[5]. و شيخ صدوق در كتاب فقيه به سند خود از نوير از پدرش روايت كرده كه گفت: على (ع) فرمود: در قرآن هيچ آيه‌اى نيست كه به قدر آيه:(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ)

[1] ( 1 و 2 و 3) الدر المنثور ج 2 ص 168.

[2] ( 1 و 2 و 3) الدر المنثور ج 2 ص 168.

[3] ( 1 و 2 و 3) الدر المنثور ج 2 ص 168.

[4] تفسير برهان ج 1 ص 373 حديث 2.

[5] تفسير برهان ج 1 ص 374 حديث 3.