دودمان آن حضرت است.

خواهى گفت چطور ممكن است قرآن كريم كلمه: ناس را بر يك نفر اطلاق كند، در پاسخ مى‌گوييم: به عنوان كنايه هيچ عيبى ندارد، مثل اين كه خود ما وقتى كسى سربسرمان مى‌گذارد، مى‌گوييم: مردم آزارى مكن، و يا چه كار به كار مردم دارى، و منظورمان اين است كه متعرض من مشو.

(فَقَدْ آتَيْنا آلَ إِبْراهِيمَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ) خداى تعالى در اين جمله اهل كتاب را در حسد ورزيدنشان مايوس نموده، اميدشان به اين كه نعمت از دست آل ابراهيم برود را قطع مى‌كند، و مى‌فرمايد اين فضل خدا از آنان قطع شدنى نيست، و اينها كه نمى‌توانند ببينند كور شوند، و از غيظ بميرند، كه حسد سودى به حالشان ندارد.

از اين بيان روشن مى‌شود كه مراد از آل ابراهيم يا رسول خدا 6 و اهل بيت او (ع) است، كه همه از نواده‌هاى جناب اسماعيل (7ند)، و يا مطلق آل ابراهيم است، چه اولاد اسماعيل و چه نواده‌هاى اسحاق 8 است، كه در هر حال شامل رسول خدا 6 مى‌شود كه محسود حقيقى يهوديان است، و نمى‌تواند مراد از آل ابراهيم، بنى اسرائيل باشد، كه آنان نيز از نسل ابراهيم (7ند)، زيرا اگر منظور آنان باشند معناى كلام فاسد مى‌شود و با اين كه يهوديان به مؤمنين به خاطر رسول خدا 6 حسد مى‌ورزيدند معنا ندارد از يهود ستايش كند، و بفرمايد ما به آنها كتاب و حكمت داديم.

و نيز آن معنايى هم كه قبلا اشاره كرديم روشن مى‌شود، و معلوم مى‌شود اين جمله دلالت مى‌كند بر اينكه مراد از ناس كه محسود يهود واقع شده تنها رسول خدا 6 است، نه همه مردم مسلمان كه به آن جناب ايمان آوردند، چون همه آنان از آل ابراهيم و ذريه او نبودند، از سوى ديگر از فرزندان رسول اللَّه هم آن افراد عادى كه مثل ساير مسلمانان به آن جناب ايمان آورده بودند، فضيلتى بر سايرين نداشتند، تا آيه شامل آنان نيز بشود، و به صرف اين كه ايمان آوردند به عنوان آل ابراهيم ستايش شوند، و آيه شريفه:(إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْراهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ وَ هذَا النَّبِيُّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا)[1]، نيز نمى‌تواند مجوز آن باشد، كه مؤمنين را به نام آل ابراهيم بناميم،

[1] نزديك‌ترين مردم به ابراهيم هر آينه كسانى هستند كه او را پيروى كردند، و پيامبر است و مؤمنين به او هستند. سوره آل عمران آيه 68.