معلوم است كه غير از نوبت اول، از باب آوردن اسم ظاهر در جاى ضمير است، يعنى در سه نوبت اخير مى‌توانست به آوردن ضمير اكتفاء نموده و بفرمايد: و ما كان ليطلعكم و لكنه يجتبى فامنوا به ، ولى اينطور نفرمود بلكه در تمامى اين سه مورد نيز كلمه اللَّه را تكرار كرد و اين براى آن بوده كه در امورى كه در آن امور جز خداى تعالى متصف به الوهيت نمى‌شود، از قبيل مساله: امتحان ، اطلاع بر غيب ، اجتبا و برگزيدن رسل و شايستگى اينكه خلق به او ايمان بياورند، نام خدا را برده باشد، و مردم را در اين گونه امور بياد خدا بيندازد و ...

[هشدار به بخيلان، كه اموال خود را انفاق نمى‌كنند و ملامت و مذمت آنها]

(وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ ...) در دو آيه قبل مساله املا (ميدان دادن به كفار) را خاطر نشان كرد و از آنجايى كه حالت افراد بخيل كه مال خود را در راه خدا انفاق نمى‌كنند، شبيه به حالت كفار بود، چون بخيل هم مانند كفار به جمع مال افتخار مى‌كند، لذا كلام در آنان را عطف كرد به كلامى كه در دو آيه قبل در مورد كفار داشت و خاطر نشان ساخت كه اين بخل هم مثل آن املا، درد بى درمان بخيل است.

و اگر از مال تعبير كرد به‌(بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ)[1] براى اين بود كه به وجهى اشاره كرده باشد به ملامت و مذمت بخيلان، (و فهمانده باشد كه اين طايفه آن قدر فرومايه‌اند كه مال را با اينكه صاحبش خدا است در راه خود خدا انفاق نمى‌كنند)، و اينكه دنبالش فرمود:

سيطوقون ... ، خواست تا شر بودن بخل را تعليل كند، و ظاهرا جمله:(وَ لِلَّهِ مِيراثُ السَّماواتِ ...) حال باشد از كلمه‌(يَوْمَ الْقِيامَةِ)، و همچنين جمله:(وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ).

البته احتمال بعيدى هم دارد كه جمله‌(وَ لِلَّهِ مِيراثُ السَّماواتِ ...) حال باشد از فاعل در جمله: يبخلون ... ، و جمله:(وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ) نيز حال از آن باشد، و يا جمله‌اى از نو بوده باشد، كه در اين صورت معنا چنين مى‌شود: بخل مى‌ورزند در حالى كه ميراث آسمانها و زمين از آن خدا است و در حالى كه خدا بدانچه شما مى‌كنيد با خبر است.

بحث روايتى [ (آيا مرگ براى كافر خير است؟)]

در تفسير عياشى از امام باقر ع روايت آورده كه شخصى از آن جناب در باره‌

[1] آنچه خدا از فضل خود به آنان داده.