كره تسليم اويند و همه به سوى او باز مى‌گردند؟ (83).

بگو ما به خدا و آنچه بر ما نازل كرده و آنچه بر ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط نازل كرده و آنچه براى موسى و عيسى و انبياى بعد از وى از ناحيه پروردگارشان آمده، يك جا ايمان داريم و بين احدى از آنان فرق نمى‌گذاريم و ما تسليم او هستيم (84).

و هر كس بخواهد غير از اسلام را به عنوان دين بپذيرد، از او قبول نمى‌شود و او در آخرت از زيانكاران است (85).

بيان آيات‌

اين آيات بى‌ارتباط با آيات قبل نيست، سياق آن و سياق آيات قبل هم يكى است و سخن با همان وحدتش جريان دارد. و خلاصه اينكه اين آيات دنباله همان آيات است گويى خداى تعالى بعد از آنكه بيان كرد كه اهل كتاب در علمى كه به كتاب داشتند و در دينى كه خدا به ايشان داده بود همواره اخلال و سنگ اندازى مى‌كردند. و كلمات خدا را جابجا مى‌نمودند و مى‌خواستند به اين وسيله حقايق را بر مردم مشتبه سازند و بين پيامبران تفرقه انداخته و بگويند: ما آن پيامبر را قبول داريم ولى اين (يعنى رسول خدا ص) را قبول نداريم و نيز بعد از اينكه اين تهمت را نفى كرد، كه پيغمبرى از پيامبران چون موسى و عيسى ع دستور داده باشد كه خود او و يا غير او را مثلا يكى از پيامبران را و يا ملائكه را ارباب خود بگيرند، همانطور كه نصارا بصراحت و بى‌رودربايستى مى‌گويند، عيسى خداست و همانطور كه از ظاهر كلام يهود چنين چيزى استفاده مى‌شود اينك در اين آيات، تخطئه يهود و نصارا را شدت بخشيده و مى‌فرمايد: نه تنها آن دو بزرگوار چنين چيزى را نگفته بودند بلكه نمى‌توانستند بگويند، براى اينكه خداى تعالى از تمامى انبيا پيمان گرفته كه به همه پيامبران ايمان آورند- چه پيغمبران قبل از خودشان و چه بعد از ايشان- و او را يارى كنند، به اين معنا كه هر پيغمبرى، پيغمبران قبل از خود را تصديق كند، و مردم را به آمدن پيغمبران بعد از خودش بشارت دهد. همانطور كه عيسى ع، پيامبر قبل از خود يعنى موسى را تصديق كرد و به آمدن پيامبر بعد از خودش يعنى محمد ص بشارت داد، و همچنين خداى تعالى از انبياء پيمان گرفت، كه از مردم و امت خود پيمان بگيرند، و حد اقل آنان را شاهد بر خودشان قرار دهند.

و در دو آيه بعد بيان مى‌كند كه اين همان اسلام است كه حكمش در همه آسمانها و زمين گسترش مى‌يابد.