روانه شدند، ديدند كه تنها رسول خدا ص و على بن ابى طالب و فاطمه و حسن و حسين ع براى مباهله آمده‌اند، نصارا از اشخاص پرسيدند: اينان چه كسانى هستند؟ گفتند: اين مرد پسر عم و وصى و داماد او است و اين دخترش فاطمه س است و اين دو كودك، دو فرزندانش حسن و حسين ع هستند، نصارا سخت دچار وحشت شدند و به رسول خدا ص عرضه داشتند: ما حاضريم تو را راضى كنيم، ما را از مباهله معاف بدار، رسول خدا ص با ايشان به جزيه مصالحه كرد و نصارا به ديار خود برگشتند.[1] و در عيون به سند خود از ريان بن صلت از حضرت رضا ع روايت كرده كه در گفتگويش با مامون و علما در فرق بين عترت و امت و فضيلت عترت بر امت آمده: كه علماى حاضر در جلسه پرسيدند: آيا خداى تعالى كلمه اصطفاء را در كتاب خود تفسير كرده؟

فرمود: ظاهر اين كلمه را در دوازده جا تفسير كرده، غير باطن آن و در آن حديث فرمود: اما سوم در آنجا است كه طاهرين از خلق خود را از ديگران متمايز ساخته و رسول خود را دستور مى‌دهد كه با عترتش به درگاه خدا ابتهال نموده، با نصارا مباهله كند و فرموده:(فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ)، علماى حاضر گفتند منظور از كلمه انفسنا خود آن جناب است، فرمود، اشتباه كرده‌ايد، منظورش على بن ابى طالب س است، يكى از ادله اين معنا كلام رسول خدا ص است كه در باره قبيله بنى وليعه فرمود: بنى وليعه دست از خلاف‌كاريش بردارد و گرنه مردى را به سركوبشان مى‌فرستم كه چون نفس من است و منظورش على بن ابى طالب س بود و منظور از كلمه ابناء حسن و حسين ع و منظور از كلمه نساء فاطمه س است و اين خصوصيت و امتيازى است كه احدى از امت مقدم بر ايشان نيست و فضيلتى است كه احدى از بشر در اين فضيلت و شرف به ايشان نمى‌رسد و احدى از خلق از ايشان در آن فضيلت سبقت نمى‌گيرند، براى اينكه در اين كلام خود على س را نفس خود خوانده (تا آخر حديث).[2] و از همان كتاب نقل شده كه به سند خود از موسى بن جعفر ع روايت كرده كه در گفتگويش با رشيد آمده كه رشيد به آن جناب عرضه داشت: چگونه مى‌گوئيد ما ذريه رسول خدائيم؟ با اينكه رسول خدا ص پسر نداشت؟ و ذريه و نسل هر انسانى از

[1] تفسير قمى ج 1 ص 104.

[2] عيون اخبار رضا ج 1 ص 228 ح 1 باب 23.