سلامتى و عافيت پاره‌هاى جگرش اطمينان داشته و ليكن توجه فرمودى كه ذيل آيه يعنى جمله:

على الكاذبين دلالت دارد بر اينكه در يكى از دو طرف مباهله و محاجه دروغگويانى هستند و قطعا بايد بوده باشند و اين تمام نمى‌شود مگر به اينكه در هر يك از دو طرف جماعتى صاحب دعوت باشند، حال چه راستگو و چه دروغگو، پس اين جمله ثابت مى‌كند كسانى كه با رسول خدا ص بودند شريك با او در دعوى و دعوت بوده‌اند كه بيانش گذشت، پس ثابت شد كه حاضرين در مباهله همگيشان صاحب دعوى و دعوت و شركاى رسول خدا ص در اين معنا بوده‌اند.

[تبليغ و دعوت، عين نبوت و بعثت نيست و لازمه شركت در دعوى و دعوت پيامبر 6 شريك بودن در نبوت آن جناب نيست‌]

حال اگر بگويى لازمه اينكه گفتى: حاضرين با آن جناب، شركاى در دعوى و دعوت آن جناب بوده‌اند اين است كه در نبوت هم شريك آن جناب باشند.

در پاسخ مى‌گوئيم: خير چنين لازمه‌اى وجود ندارد و ما در سابق يعنى در تفسير آيه (213)، از سوره بقره در جلد دوم عربى اين كتاب، بحثى پيرامون مسائل نبوت گذرانديم و در آنجا گفتيم كه تبليغ و دعوت عين نبوت و بعثت نيست، هر چند از شؤون و لوازم آن، و از مناصب و مقامات الهيه‌اى است كه شخص نبى متقلد آن مى‌شود و به همين جهت منافات ندارد كه اين منصب به امرى و فرمانى جداگانه به غير شخص نبى نيز داده شود، هم چنان كه در سابق يعنى در تفسير آيه: (124) از سوره بقره در جلد اول عربى اين كتاب آنجا كه بحثى پيرامون مساله امامت داشتيم خاطرنشان كرديم: كه مساله دعوت و تبليغ عين امامت هم نيست هر چند كه به وجهى از لوازم آن هست.

(إِنَّ هذا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا اللَّهُ) كلمه هذا اشاره است به داستانهايى كه از عيسى ع گذشت و اساس آيه بر قصر قلب است و معنايش اين است كه تنها اين مطالبى كه ما در باره عيسى ع گفتيم حق است، نه آنچه نصارا در باره آن جناب ادعا مى‌كند.

و اينكه حرف ان و حرف لام و ضمير منفصل هو را در آيه آورده، براى اين بوده كه مطلب را بطور كامل تاكيد و در نتيجه رسول گراميش را دلگرم و در اقدام به امر مباهله تشجيع كند تا با ايمان كامل و يقين و بصيرت و وثوق به وحيى كه خداى تعالى بر او نازل فرموده اقدام نمايد و به دنبال اين تاكيد براى بار دوم با ذكر حقيقت از راه ذكر لازمه آن، مطلب را تاكيد نموده و فرمود:(وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا اللَّهُ)، چون مفاد اين جمله لازمه حق بودن داستانهاى مذكور است، (و داستانهاى مذكور در صورتى كه حق باشد، بزرگترين دليل بر يكتايى معبود و توحيد ربوبيت است مترجم .)