ع و گروندگان به او را مامور كرد به اينكه به شريعت تورات و انجيل هر دو ايمان بياورند.[1] مؤلف قدس سره: اين روايت را صاحب قصص الانبياء[2] بطور مفصل از امام صادق ع نقل كرده و در نقل او آمده كه بين داود و عيسى ع چهار صد و هشت سال فاصله بوده، ولى اين دو نقل با تاريخ اهل كتاب مطابقت ندارد.

و در كتاب عيون از حضرت رضا ع روايت آورده كه شخصى از آن جناب پرسيد: چرا ياران عيسى ع را حوارى ناميدند، فرمود: اما از نظر مردم (يعنى علماى اهل سنت) بدين جهت بوده كه ياران آن جناب شغل لباسشويى داشتند، جامه‌هاى مردم را از آلودگى پاك مى‌كردند و اين لفظ يعنى لفظ حوارى از كلمه حوار در خبز الحوار يعنى نان سفيد گرفته شده. و اما از نظر ما اهل بيت وجه نامگذارى اين بوده كه ياران مسيح ع هم نفس خود را خالص كرده بودند و هم ديگران را با پند و اندرز از آلودگى گناهان پاك مى‌كردند.[3] و در كتاب توحيد از آن جناب روايت آورده كه فرمود: حواريين عيسى ع دوازده نفر بودند كه از همه آنان برتر و داناتر لوقا بود.[4] و در كتاب اكمال از امام صادق ع روايت آورده كه در ضمن حديثى فرمود:

عيسى بن مريم ع كه مبعوث به نبوت گرديد، خداى تعالى نور و علم و حكمت و همه علوم انبياى قبل از آن جناب را به وى وديعه داد، علاوه بر اينكه انجيل را هم بر او نازل كرد و او را به سوى بيت المقدس و به سوى بنى اسرائيل مبعوث كرد تا ايشان را به سوى كتاب و حكمت خدا و به سوى ايمان به خدا و رسولش دعوت كند، ولى بيشترشان نپذيرفته، به طغيان و كفر خود ادامه دادند و به خاطر همين كه ايمان نياوردند از پروردگار خود خواست تا آنان را هلاك سازد، خداى تعالى عده‌اى از شيطان‌هاى آنان را (گمراه كنندگان ايشان را) مسخ كرد تا آيتى باشد براى فريب خوردگان و گمراه شدگان، ولى اين معجزه هم جز بيشتر شدن طغيان و كفر ايشان اثر نداد، عيسى ع به ناچار به بيت المقدس آمده، مدت سى و سه سال در آنجا ماند و به دعوت مردم آنجا پرداخت و با وعده‌هايى كه خداى تعالى داده بود تشويق نمود، تا آنكه يهود

[1] تفسير عياشى ج 1 ص 175 ح 52.

[2] بحار الانوار ج 14 ص 351 ح 43 از قصص الانبياء.

[3] عيون الاخبار ج 2 ص 79 ح 10 طبع لاجوردى.

[4] توحيد ص 421.