نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 3 صفحه : 313
مىدهد كلام خود را مقيد مىكند به مشيت و اذن
خداى تعالى، از خلقت خود خبر مىدهد خبر خود را مقيد مىكند به اذن خدا، از مرده
زنده كردنش خبر مىدهد مقيدش مىكند به اذن خدا. و در آخر، كلام خود را با اين
جمله ختم مىكند كه:(إِنَّ اللَّهَ رَبِّي وَ رَبُّكُمْ
فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ).
[معجزات
حضرت عيسى (ع) در خارج، از آن جناب صادر مىشده است]
و ظاهر اينكه
فرمود:(أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ ...) اين است كه اين
معجزات در خارج از آن جناب صادر مىشده، نه اينكه از باب صرف تحدى و احتجاج خواسته
است بفرمايد: من چنين و چنان مىكنم، چون اگر منظور صرف حرف بوده و خواسته عذر خصم
را قطع و حجت را تمام كند، جا داشت كلام خود را به قيدى كه اين معنا را افاده كند
مقيد سازد، مثلا بفرمايد: اگر از من بخواهيد مرده را زنده مىكنم و امثال اين
عبارات.
علاوه بر
اينكه آيات زير كه حكايت خطاب خداى تعالى به عيسى ع در روز قيامت است، بطور كامل
دلالت مىكند بر اينكه اين معجزات از آن جناب سرزده، مىفرمايد:
اين را گفتيم
كه تا بطلان گفتار بعضى از مفسرين روشن شود كه گفتهاند: نهايت چيزى كه از آيه شريفه
استفاده مىشود اين است كه خداى سبحان چنين سرى به عيسى بن مريم داده بود، و او هم
در مقام احتجاج و به منظور اتمام حجت فرموده كه دليل نبوت من اين است كه اگر از من
اين معجزات را بخواهيد انجام مىدهم و اما اينكه همه اين معجزات و يا بعضى از آنها
را انجام داده، آيه شريفه دلالتى بر آن ندارد.
(وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ ...) اين جمله
اخبار به غيبى است كه مختص به خدا و رسولانى است كه خداى تعالى آگهى بدان را به
وسيله وحى به آنان داده و اين خود معجزهاى ديگر است و اخبار به غيبى است كه صريح
در تحقق است، يعنى هر كس آن را بشنود شكى در معجزه بودنش نمىكند، براى
[1] يعنى روز قيامت آن زمان كه خداى تعالى به عيسى بن مريم
مىفرمايد: به ياد آر نعمتى را كه من بر تو و بر مادرت انعام كردم ... و به اذن من
از گل چيزى به شكل مرغ درست مىكردى و در آن مىدميدى، پس به اذن من مرغى زنده
مىشد و كور مادر زاد و بيمار برصى را به اذن من شفا مىدادى و مردگان را به اذن
من از قبر در مىآوردى! سوره مائده، آيه 110 .
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 3 صفحه : 313