روم و امت‌هاى بزرگى از غربى‌ها، از قبيل: فرانسويان و اطريش و بورسا و انگلستان و امت‌هايى از شرقيين، چون نجران به وى گرويده بودند با اينكه از بنى اسرائيل نبودند و قرآن كريم در هيچ آيه‌اى كه سخن از نصارا دارد ديده نمى‌شود كه روى سخن را متوجه خصوص نصاراى بنى اسرائيل كرده باشد، بلكه اگر مدح مى‌كند عموم نصارا را مدح مى‌كند و اگر مذمت هم مى‌كند عموم را مذمت مى‌كند.

( أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ، أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطِّينِ‌) ...(وَ أُحْيِ الْمَوْتى‌ بِإِذْنِ اللَّهِ ) در اين آيه نسبت خلقت را به عيسى ع داده، و اين تعبيرى است سؤال‌انگيز كه مگر عيسى خالق است؟ در پاسخ بايد دانست كه كلمه خلقت به معناى بوجود آوردن از عدم نيست بلكه به معناى جمع آوردن اجزاى چيزى است كه قرار است خلق شود و لذا در جاى ديگر فرموده:(فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ)[1].

و كلمه اكمة به معناى كسى است كه از شكم مادر بدون چشم متولد شده باشد، گاهى هم به كسى اطلاق مى‌شود كه چشم داشته و سپس نابينا شده است.

راغب مى‌گويد: مى‌توان گفت: فلانى ديدگانش اكمه شد به حدى كه چشم‌هايش سفيد گرديد[2] و كلمه ابرص به معناى كسى است كه دچار برص شده و پيسى (كه يك بيمارى پوستى است) گرفته‌[3].

و از اينكه فرمود:(وَ أُحْيِ الْمَوْتى‌)[4]، يا بطور صريح و يا بطور اشاره فهميده مى‌شود كه عيسى ع يك بار و دو بار مرده زنده نكرده، بلكه متعدد اين كار را كرده است.

[معجزات عيسى (ع) مستند به اذن خدا بوده است و عيسى (ع) در صدور آن آيات استقلالى نداشته است‌]

و همچنين سياق جمله‌(بِإِذْنِ اللَّهِ) مى‌فهماند كه صدور اين آيات معجزه‌آسا از عيسى ع مستند به خداى تعالى و اذن او است. و خود آن جناب مستقل در آن و در مقدمات آن نبوده و اين جمله را در آيه شريفه تكرار كرد تا اشاره كند به اينكه نسبت به تذكر آن اصرار دارد، چون جاى اين توهم بوده كه مردم آن جناب را در زنده كردن مردگان مستقل بپندارند و در نتيجه به الوهيت آن جناب معتقد گشته و گمراه شوند و براى اعتقاد خود استدلال كنند به آيات معجزه آسايى كه از آن جناب صادر شده، و لذا عيسى ع بعد از هر معجزه‌اى كه از آن خبر

[1] آفرين بر اللَّه كه بهترين خالقان است. سوره مؤمنون، آيه 14 .

[2] مفردات راغب ص 442.

[3] مفردات راغب ص 43.

[4] مردگان را زنده مى‌كنم.