بلايى را از خود دور مى‌ساخت)، مردم از او پرسيدند تو را چه مى‌شود اى ابا الحكم؟ گفت بين من و او خندقى از آتش است، و اينها بالدارهايند، رسول خدا 6 فرمود به آن خدايى كه جانم به دست او است اگر به من نزديك مى‌شد ملائكه تكه تكه بدنش را مى‌قاپيدند، اينجا بود كه خداى تعالى آيه‌(أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهى‌) را تا به آخر سوره نازل كرد[1].

اين روايت را مسلم هم در صحيح خود نقل كرده.

و در تفسير قمى در تفسير آيه مورد بحث گفته: وليد بن مغيره مردم را از نماز خواندن و از اطاعت خدا و رسول نهى مى‌كرد، خداى تعالى در باره‌اش فرمود:(أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهى‌ عَبْداً إِذا صَلَّى)[2].

مؤلف: مفاد اين روايت با سياق آيات نمى‌سازد، چون از سياق بر مى‌آيد نمازگزار رسول خدا 6 بوده نه مردم.

و در مجمع البيان آمده كه در حديثى از عبد اللَّه بن مسعود آمده كه فرمود: نزديك‌ترين حال بنده به خدا حال سجود است‌[3].

و در كافى به سند خود از وشاء روايت كرده كه گفت: من از حضرت رضا (ع) شنيدم مى‌فرمود: نزديك‌ترين حال بنده به خدا حالت سجود او است، و به همين جهت است كه فرموده:(وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ)[4].

و در مجمع البيان است كه عبد اللَّه بن سنان از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: سوره‌هاى عزائم كه سجده آنها واجب است عبارتند از الم تنزيل و حم سجده و النجم اذا هوى و اقرا باسم ربك ، و بقيه سجده‌ها كه در سراسر قرآن است مستحبّ است نه واجب‌[5].

[1] مجمع البيان، ج 10، ص 515.

[2] تفسير قمى، ج 2، ص 430.

[3] مجمع البيان، ج 10، ص 516.

[4] فروع كافى، ج 3، ص 264، ح 3.

[5] مجمع البيان، ج 10، ص 516.