يكى از دو سين آن قلب به ياء شده، و به صورت دسى در آمده، كه ماضى باب تفعيلش دسى مى‌شود، و اين ماده به معناى آن است كه چيزى را پنهانى داخل در چيز ديگر كنيم، و مراد از اين كلمه در آيه مورد بحث به قرينه اينكه در مقابل تزكيه ذكر شده، اين است كه انسان نفس خود را به غير آن جهتى كه طبع نفس مقتضى آن است سوق دهد، و آن را بغير آن تربيتى كه مايه كمال نفس است تربيت و نمو دهد.

و آيه شريفه يعنى‌(قَدْ أَفْلَحَ) جواب هشت سوگندى است كه قبلا ياد شد، و جمله‌(وَ قَدْ خابَ ...) عطف بر آن و جواب دوم است.

و تعبير از اصلاح نفس و افساد آن به تزكيه و تدسى مبتنى بر نكته‌اى است كه آيه‌(فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها) بر آن دلالت دارد، و آن اين است كه: كمال نفس انسانى در اين است كه به حسب فطرت تشخيص دهنده فجور از تقوى باشد، و خلاصه آيه شريفه مى‌فهماند كه دين، يعنى تسليم خدا شدن در آنچه از ما مى‌خواهد كه فطرى نفس خود ما است، پس آراستن نفس به تقوا، تزكيه نفس و تربيت آن به تربيتى صالح است، كه مايه زيادتر شدن آن، و بقاى آن است، هم چنان كه در جاى ديگر به اين نكته تصريح نموده مى‌فرمايد:(وَ تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى‌ وَ اتَّقُونِ يا أُولِي الْأَلْبابِ)[1] و وضع نفس در فسق و فجور بر خلاف وضعى است كه در صورت تقوا دارد.

[طغيان قوم ثمود و پى كردن ناقه صالح 7، نمونه‌اى از(وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها)]

(كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها) كلمه طغوى مانند كلمه طغيان مصدر است، و حرف باء كه بر سر آن در آمده باى سببيت است، و آيه شريفه و آيات بعدش تا آخر سوره جنبه استشهاد دارد، و مى‌خواهد براى آيه‌(قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها ...) نمونه‌اى ذكر كند.

(إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها) كلمه اذ ظرف است براى جمله كذبت ، و يا براى جمله بطغويها ، و مراد از اشقاى ثمود آن كسى است كه ناقه را پى كرد، و به طورى كه در روايات آمده نامش قدار بن سالف بوده، كه مردم ثمود او را به اين كار واداشتند، چون در آيات بعدى همه ضميرها را ضمير جمع آورده، و همه مردم ثمود را مذمت مى‌كند.

(فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها) مراد از رسول اللَّه حضرت صالح پيغمبر است، كه پيامبر قوم ثمود بود، و كلمه‌

[1] و توشه آماده كنيد پس به درستى كه بهترين زاد و توشه تقوا است و تقوا پيشه كنيد اى صاحبان عقل. سوره بقره، آيه 197.