بسيارى را از دست دادم (6).

آيا پنداشته كه احدى او (و انفاق او) را نمى‌بيند (7).

آيا براى او دو چشم قرار نداديم؟ (8).

و يك زبان و دو لب؟ (9).

و او را به خير و شرش هدايت نموديم (10).

پس چرا به مجاهده و كارهاى دشوار اقدام نكرد؟ (11).

و تو چه مى‌دانى كه منظور از كار دشوار چيست؟ (12).

آزاد كردن برده (13).

و يا در روز قحطى سير كردن گرسنگان (14).

يتيمى از خويشاوندان را (15).

يا مسكينى خاك‌نشين را غذا دادن (16).

تا از آن كسانى شود كه ايمان آوردند و يكديگر را به صبر و ترحم سفارش كردند (17).

آنها اصحاب يمين هستند (18).

و كسانى كه آيه‌هاى ما را منكر شده‌اند اهل شئامت و نحوستند (19).

كه آتشى سرپوشيده بر آنان احاطه دارد (20).

بيان آيات [حقيقتى در باره خلقت انسان كه سوره مباركه بلد بيان مى‌كند]

اين سوره بيانگر اين حقيقت است كه خلقت انسان بر اساس رنج و مشقت است، هيچ شانى از شؤون حيات را نخواهى ديد كه توام با تلخى‌ها و رنج‌ها و خستگى‌ها نباشد، از آن روزى كه در شكم مادر روح به كالبدش دميده شد، تا روزى كه از اين دنيا رخت بر مى‌بندد هيچ راحتى و آسايشى كه خالى از تعب و مشقت باشد نمى‌بيند، و هيچ سعادتى را خالص از شقاوت نمى‌يابد، تنها خانه آخرت است كه راحتى‌اش آميخته با تعب نيست.

بنا بر اين، چه بهتر به جاى هر تلخى و ناكامى و رنج، سنگينى تكاليف الهى را تحمل كند، در برابر آنها صبر نمايد صبر بر اطاعت و بر ترك معصيت، و در گسترش دادن رحمت بر همه مبتلايان كوشا باشد، كسانى را از قبيل ايتام و فقرا و بيماران و امثال آنها كه دچار مصائب شده‌اند مورد شفقت خود قرار دهد، تا جزو اصحاب ميمنه شود، و گرنه آخرتش هم مثل دنيايش خواهد شد، و در آخرت از اصحاب مشئمه خواهد بود كه‌(نارٌ مُؤْصَدَةٌ) مسلط