ركوع خود بگوييد، و چون آيه‌(سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى) نازل شد فرمود: اين ذكر را در سجده خود بگوييد[1].

مؤلف: اين روايت را سيوطى هم در الدر المنثور از احمد و ابى داوود و ابن ماجه و ابن منذر و ابن مردويه، از عقبه از آن جناب نقل كرده است‌[2].

و در تفسير قمى فرموده:(سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى) يعنى بگو سبحان ربى الاعلى و در ذيل آيه‌(الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى وَ الَّذِي قَدَّرَ فَهَدى‌) فرموده: مقدر فرموده اشياء را با تقدير اول، سپس هدايت كرده بسويش هر كه را مى‌خواهد[3].

و در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه‌(وَ الَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعى‌) آمده كه منظور از مرعى نبات است، و منظور از جمله‌(غُثاءً أَحْوى‌) اين است كه همان نيات بعد از رسيدن به حد بلوغش خشك و سياه مى‌شود[4].

و در الدر المنثور آمده كه ابن مردويه از ابن عباس روايت كرده كه گفت: رسول خدا 6 دائما قرآن را بياد مى‌آورد، از ترس اينكه مبادا فراموشش كند، تا آنكه به او وعده دادند كه ما حل اين مشكلت را عهده‌دار شديم، و اين آيه نازل شد: سنقرئك فلا تنسى [5].

و در كتاب فقيه آمده كه شخصى از امام صادق (ع) پرسيد معناى آيه‌(قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى) چيست؟ فرمود: اين است كه هر كس زكات فطره بدهد رستگار مى‌شود.

پرسيد معناى آيه‌(وَ ذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى) چيست؟ فرمود اين است كه (براى نماز عيد) به سوى جبانه برود و نماز بخواند[6] و منظور از جبانه، صحرا است.

اين معنا از حماد از جرير از ابو بصير و زراره از آن جناب نيز نقل شده‌[7]. و قمى آن را بدون ذكر سند و بدون نام آن جناب بلكه به تعبير از آن جناب آورده است‌[8].

و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از ابو سعيد خدرى روايت كرده كه گفت:

[1] نور الثقلين، ج 5، ص 554 به نقل از عياشى.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 338.

[3] ( 3 و 4) تفسير قمى، ج 2، ص 416.

[4] ( 3 و 4) تفسير قمى، ج 2، ص 416.

[5] الدر المنثور، ج 6، ص 339.

[6] فقيه، ج 1، ص 323.

[7] فقيه، ج 2، ص 119، ح 25.

[8] تفسير قمى، ج 2، ص 417.