پروردگارى كه تو را آفريده و پرداخته و تناسب داده (7).

و به هر صورتى كه خواسته تركيب كرده است (8).

اصلا شما روز جزا را دروغ مى‌شماريد (9).

و گر نه او بر شما نگهبانان گماشته (10).

كه نويسندگانى ارجمندند (11).

و هر چه بكنيد مى‌دانند (12).

و در روز قيامت آنها كه نيكوكارند در نعيمند (13).

و آنها كه بدكارند در جهنمند (14).

روز جزا وارد آن شوند (15).

و از آن غائب نگردند (16).

تو چه دانى كه روز جزا چيست؟ (17).

و باز چه دانى كه روز جزا چيست (18).

روزى است كه كسى درباره كسى اختيارى ندارد و آن روز فرمان خاص خداست (19).

بيان آيات‌

اين سوره روز قيامت را با بعضى از علامت‌هاى متصل به آن تحديد مى‌كند، و خود آن روز را هم به بعضى از وقايعى كه در آن روز واقع مى‌شود معرفى مى‌كند، و آن اين است كه در آن روز تمامى اعمالى كه انسان خودش كرده و همه آثارى كه بر اعمالش مترتب شده، و بوسيله ملائكه حفظه كه موكل بر او بوده‌اند محفوظ مانده، در آن روز جزاء داده مى‌شود. اگر اعمال نيك بوده با نعيم آخرت، و اگر زشت بوده و ناشى از تكذيب قيامت بوده، با دوزخ پاداش داده مى‌شود، دوزخى كه خود او افروخته و جاودانه در آن خواهد زيست.

آن گاه دوباره توصيف روز قيامت را از سر مى‌گيرد، كه آن روزى است كه هيچ كسى براى خودش مالك چيزى نيست، و امر در آن روز تنها براى خداست. و اين سوره از آيات برجسته قرآن است، و بدون هيچ اختلافى در مكه نازل شده است.

(إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ) كلمه فطر به معناى شكافتن و كلمه انفطار به معناى شكافته شدن است، و آيه شريفه نظير آيه زير است، كه آن نيز سخن از شكافته شدن آسمان دارد، و مى‌فرمايد:( وَ)