يك از آن كفار و منافقين با شيطان خود كه قرين اوست ازدواج مى‌كند[1].

مؤلف: ظاهرا از كلمه يعنى تا آخر روايت، جزو كلام راوى باشد.

و در الدر المنثور است كه ابن ابى حاتم و ديلمى از ابى مريم روايت كرده‌اند كه رسول خدا 6 در معناى آيه‌(إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ) فرمود: در جهنم تكوير مى‌شود ، و در معناى آيه‌(وَ إِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ) نيز فرمود: در جهنم منكدر مى‌شود ، و هر چيزى و كسى كه به جاى خداى تعالى پرستيده شود در جهنم خواهد بود، به جز عيسى بن مريم و مادرش كه معبود واقع شدند، ولى داخل جهنم نمى‌شوند، آنان نيز اگر به اين پرستش راضى مى‌بودند داخل جهنم مى‌شدند[2].

و در تفسير قمى در ذيل آيه‌(وَ إِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ) فرموده: منظور صحف اعمال است، و در معناى آيه‌(وَ إِذَا السَّماءُ كُشِطَتْ) فرموده يعنى باطل شود[3].

و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از نعمان بن بشير روايت كرده كه گفت: من از رسول خدا 6 شنيدم كه در معناى آيه‌(وَ إِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ) مى‌فرمود: منظور هر دو نفرى است كه به شركت كارى خير و يا گناهى را انجام مى‌دهند، كه با هم داخل بهشت و يا آتش مى‌شوند[4].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 407.

[2] الدر المنثور، ج 6، ص 318.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 407.

[4] الدر المنثور، ج 6، ص 319.