و در كافى از امام صادق ع روايت كرده كه فرمود: اوصياى پيامبران ابواب خدايند، كه بايد مردم از آن درها به سوى خدا بروند، و اگر اوصيا نبودند خداى عز و جل شناخته نمى‌شد، و با اين اوصيا است كه خداى تعالى عليه خلقش احتجاج مى‌كند.[1] مؤلف: اين روايت از باب بيان مصداق است، مى‌خواهد يكى از مصاديق درهاى رفتن به سوى خدا را كه در روايت قبلى ابواب به آن تفسير شده بود بيان كند، و گرنه هيچ شكى نيست در اينكه آيه شريفه به حسب معنا تمام است، هر چند كه به حسب مورد نزول، خاص باشد، و اينكه امام فرمود: (اگر اوصيا نبودند خداى عز و جل شناخته نمى‌شد) معنايش اين است كه حق بيان نمى‌شد، و دعوت تامه‌اى كه با اوصيا بود تمام نمى‌گشت، البته معناى ديگرى دقيق‌تر از اين هم دارد كه شايد ما ان شاء اللَّه به بيان آن بپردازيم، و روايات در معناى اين دو روايت بسيار است.

[1] اصول كافى ج 1 ص 192